Editorial
A luz do candil

Aínda non vai frío, mais séntese o zoar da viruxe azul ó lonxe. A vida bulideira do verán irá caendo abatida ós poucos nos vindeiros días e a calor das pedras liscará como alma que deixa o seu corpo. Todo ficará quieto, seco e frío. Achégase a longa noite de pedra no país e aínda as chuvias non chegaron.

Aquel home poderoso (agora defenestrado), que falara de brotes verdes cando facía murchar a esperanza e a dignidade da cidadanía, é o mesmo que prometeu chuvia. Dixo que se chovía, habería luz para todos, que as raiolas non serían só propiedade dos lagartos de dúas patas. Mentiu, mais esa non é a novidade. O pobo galego sofre a tarifa eléctrica más cara do estado. Padece un sistema inxusto que fai a unha comunidade produtora e eficiente enerxeticamente a maior vítima da incompetencia do executivo central. E, como non podía ser doutra maneira, o seu cómplice en Santiago, prosegue nunha liña consentidora: primeiro eu, logo o partido e, se nos vai sobrando algo, Galicia.

Por moito que deveceran da chuvia, nin a bategada máis duradeira conseguiría limpar a cotra da incompetencia. Delegan, por conveniencia e amizade coas grandes empresas que moven os fíos, toda responsabilidade no custo da enerxía, cando do total da nosa factura pagamos un 60% en peaxes e impostos. Son custos alleos á subministración que non pararon a súa frenética tendencia á alza nin nos peores anos da crise económica. Hai pouco máis de 12 anos supoñían o 30%.

Como dormen sabendo o drama de moitas familias que teñen que pensar un ben básico case como un luxo? As escasas liñas de axudas a estas familias resultan meras vendaxes que non dan freado unha hemorraxia agónica, na que o espolio e a ineficacia concomitan en prol dun modelo que nos condena ó atraso.

Este país de recursos, que exporta o 40% da súa produción alén das montañas orientais, abafa ó chegar a factura, mais non só iso. A nosa terra está ferida polas minas de lignito que fornecen as centrais térmicas, polos incontables aeroxeneradores que perturban a nosa paisaxe, pola tan alangreada chuvia, agora ácida. Vemos como a nosa contorna é maltratada sistematicamente para obter enerxía, unha enerxía que foxe para onde escasea, pero non vemos ningún beneficio.

O pobo non atura tal contradición e demanda respostas perante un roubo consentido polos que agarran o mango da tixola. Cómpre mudar a receita e apostar por unha solución clara, lóxica e eficiente: unha Tarifa Eléctrica Galega.

Namentres a despreocupación dos traxes de San Caetano non torne en compromiso polo pobo galego e o seu país, un ben de carácter básico como é a electricidade seguirá a supoñer unha carga para centos de familias galegas. É unha condena inxusta imposta pola incompetencia.

Así é que cando o frío escuro veña a petar na nosa xanela, faremos que non estamos.

Acubillados baixo unha manta, remexéndonos por dentro e por fóra, pregaremos por que a tenue luz do candil siga prendida.

É a loita por sobrevivir na resignación, sen folgos nin esperanza, á longa noite de pedra.