Sanfermines
Komunikazio autonomia ez-sanferminetan

Ez-sanferminen ospakizun ezaren komunikazioak osasun krisi honen inguruko argazki bat uzten digu. Erpin ezberdinetatik eutsi diezaiokegu irudiari. Batetik, agintarien mezu zuzena: “ez da sanferminik ospatuko osasun krisiaren egoerarengatik”. Eragile sozial ugarik ere mezuari eusten diote eta haien partetik ez dela ezer ere antolatuko diote. Bestetik, egoera gogorra eta ezohikoa bada ere, Udaletik zein Nafarroako Gobernutik ez da neurririk hartzen, eta, horren ondorioz, taberna eta espazio pribatuek haien esku dute egin beharrekoaren erabakia (hemen peñak eta bestelakoak sartzen ditut). Tartean, iruindarrek ez dakite zer gertatuko den, ez dakite nola jokatu.

Gauzak horrela, uztailaren 6an Iruñeko panorama honakoa zen: auzoetako kale eta plazetan hamaiketako andana eta txuri-gorria ikusgai. Alde Zaharra, ordea, erabat itxi eta erdi militarizaturik. Uztailaren 14an, baikortasun mezua: iruindarron jarrera arduratsua zoriontzen da, eta agintariek eta poliziak mezuarekin bat egiten dute. Gertatutako kontrolak eta jende multzoak salbuespen gisa izendatzen dira. Tabernen Elkartearen komunikatuan “desastre” hitza irakur daiteke. Ez dut eragile sozialen baloraziorik irakurri oraindik.

“Luzerako etorri da egoera berezi hau, eta ahots propiorik eta analisirako tresna propiorik ez badugu, etorkizuna izendatzeko aukera galduko dugu”

Nire aldetik, sentsazio arraroa. Alde batetik, Udalak egindako kudeaketa ez-gardenaren, ez-zuzenaren ondorio baikorren barnean sartu nauten sentsazioa; bestalde, egoeraren aurrean argudio kritiko ezaren inguruko kezka. Osasun krisi honek ezkerraren (zentzu orokorrean) ahultasuna modu ikusgarrian azaldu izanaren enegarren sentsazioa eta egoeraren aurrean autonomia galdu izanaren pertzepzioa. Luzerako etorri da egoera berezi hau, eta ahots propiorik eta analisirako tresna propiorik ez badugu, etorkizuna izendatzeko aukera galduko dugu.