Cine
O paso de Dorothé na música das lembranzas

Dorothé na vila é unha peza de cine etnográfico que se presentou na última edición da MICE. Un filme que recupera o testemuño do Cancioneiro popular galego e que formou parte do chamado Cinema Bonaval.
Dorothé na vila
Dorothé na vila. Olaia Tubío.

Nese exercicio que supón a recuperación da nosa historia, sempre quedan pendentes as preguntas relacionadas cos artefactos dos que xorden os nosos relatos. Eses obxectos que nos axudan a derivar ao noso camiño ao pasado.  Entón, falamos da historia, pero non precisamente das sutís forzas que detonaron a nosa deriva.  No caso de Olaia Tubío e Alejandro Gándara, tratouse do Cancioneiro popular galego, que Dorothé Schubart fixera nos anos oitenta sobre a música do país e que motivaría á realización do seu filme etnográfico.  

Dorothe na vila é unha película que recupera a memoria histórica nun dobre sentido: o primeiro é a experiencia de Dorothé Schubart e Antón Santamarina quen recolleron e clasificaron a música de tradición oral na Galiza para sistematizala nun estudo titulado Cancioneiro Popular Galego e o segundo é o encontro con aquelas mulleres que serviron, cincuenta anos antes, como interpretes da música que Schubart organizou no seu cancioneiro. Así, a peza de Tubío e Gándara non só narra o proxecto dunha gran intelectual, senón que tamén xestionou as redes que permitiron que as mulleres participantes recuperasen as súas experiencias coa música popular. 

“[Dorothé] deixaba ver aquela cousas que tamén lle interesaba moito e que era a súa forma de traballo cos informante. Entón, no cancioneiro hai descricións da vida das informantes“

Dorothé na vila proxectouse na décimo quinta Mostra Internacional de Cine Etnográfico (MICE) celebrada no Museo do Pobo Galego en Compostela. No contexto dun programa que tivo que reorganizarse despois de que fora posposto pola crise sanitaria. O filme formou parte dunha categoría non competitiva que levou o nome de Cinema Bonaval e que se presentou ao aire libre. Así o narra Ana Estévez, directora da mostra: “tivemos que reformular o programa porque se ía presentar en marzo e parte da programación non era posible facela tal e como a tiñamos deseñada. Suspendemos a unha semana da celebración e a tres días do Estado de alarma. A reformulación pasou por descartar parte do programe e tivemos que buscar unha alternativa máis favorable para estas condicións.”. Destas circunstancias foi que xurdiu Cinema Bonaval, unha forma de exhibición fora das salas. 

O Cinema Bonaval tamén foi o resultado da unión de dúas liñas temáticas da mostra. Estevéz explica:  “Fusionáronse dúas liñas paralelas non competitivas que non puidemos desenvolver tal e como as tiñamos deseñadas. Unha é Trazas, que expoñía tema das linguas, e no Cinema Bonaval interesounos a oralidade porque destacaba  a idea da lingua con amplitude e nunha perspectiva ampla. Aí integrouse Dorothé na Vila, por exemplo. E a outra liña é Impropias, que estaba dedicado á memoria histórica, no que se integran outras propostas como De monstruos y faldas”.

É imporante facer visible os procesos de investigación que se están interesando por recuperar a coidar a memoria de mulleres. O Cinema Bonaval foi un espazo que recibiu varios filmes comprometidos con esas experiencias. Respecto a esas liñas de traballo, Estevéz sinala: “non sei se poderíamos falar dun suceso aínda que, desde a miña opinión,  sigue habendo certa dificultade para que as mulleres cineastas teñan a mesma visibilidade que teñen os homes.  Tanto dentro das ciencias sociais coma do cinema que ten carácter etnográfico. Con todo, entre as mulleres cineastas si hai un interese por recuperar e visibilizar  a memoria feminina. Hai exemplos no Cinema Bonaval: está de Monstruos y faldas ou Xoves de Comadres de Noemi Chantada no que tamén se está tratando o tema dos coidados e  das coidadoras de mulleres maiores. Eu diría que hai unha certa preocupación por esa temática”. 

“Ao principio, só nos interesaba a parte humana. Esas historias de como vivía aquela xente, que pasara con aquelas persoas. E despois, a raíz diso, si que fomos meténdonos un pouco máis no cancioneiro.”

Nese conxunto de reflexións, inscríbese Dorothé na vila. Un xeito de habitar a memoria que se despregou sobre o gran proxecto documental que crearan  Dorothé Schubart e Antón Santamarina. Nese traballo, encóntranse as voces e a música de mulleres que compartiron a súa arte con ambas investigadoras. Nese gran proxecto etnomusical, que se convertería nun cancioneiro de referencia, tamén hai esa outra dimensión da vida que non escapou da mirada de Dorothé e que rexistrou con moita atención. Así o describe Olaia, realizadora de Dorothé na vila: “[Dorothé] deixaba ver aquela cousas que tamén lle interesaba moito e que era a súa forma de traballo cos informante. Entón, no cancioneiro hai descricións da vida das informantes: “acompañeina a pastorear as ovellas”, “era o día da matanza e estiven con eles”. Entón, móstrache que o seu traballo estaba moi vinculado con acompañar as tarefas do día a día e con integrarse para que a xente estivese cómoda e cantase como se ela fora da casa. Eu creo que esa parte atraeunos moito”.

Esa dimensión da vida que se esconde no cancioneiro e que xa fora sinalado por Dorothé é o que Olaia e Alejandro se encargan de recuperar a través do encontro con aquelas mulleres que conformaron o corpus do cancioneiro. Interésanse por aquilo que está “detrás” ou polas “formas de vida da xente que canta e non só no que canta”, como di Olaia. Así tamén o explica Alejandro: “Ao principio, só nos interesaba a parte humana. Esas historias de como vivía aquela xente, que pasara con aquelas persoas. E despois, a raíz diso, si que fomos meténdonos un pouco máis no cancioneiro. Sempre na medida das nosas posibilidades. Fomos interesándonos máis pola parte formal do traballo. Ao principio mirabamos o cancioneiro e non entendíamos nada”. Nese sentido, a aproximación ao cancioneiro sucedeu de forma inversa á habitual: a experiencia de vida, os saberes populares, leváronos ao documento. Non hai entón un academicismo estéril, senón o interese polo sentido das cousas que despois chegará ao documento. 

Na realización de Dorothé na vila, tamén hai unha pequena didáctica valiosa. É ese importante coñecemento que nos axuda a acercarnos aos saberes e as experiencias das persoas. Trátase de saber escoitar e aprender das súas sensibilidades en proxectos comunitarios e científicos. Alejandro fala sobre a súa experiencia: “o que queriamos era xerar situacións o máis cómodas posibles para as persoas involucrada e tamén para nós. Que se notara o traballo que fixemos: acercarnos á xente, desde a súa cercanía e desde o seu cariño. Moito dese traballo xa nolo fixeran as gravacións e máis as fotos. Estas xa abre moitas portas e crea unha confianza aínda que non coñezas á xente de nada. Xa lles estas levando algo íntimo”.

Como se fose un exercicio en dobre dirección, o filme de Olaia e Alejandro activa a memoria en dúas direccións: na súa exhibición, para aquel que descobre ou rehabita a tradición da música rural galega, pero tamén na súa produción, cando as participantes lembran os seus cantos e a súa música. De alí, Olaia comparte testemuños moi valiosas que reconstrúen esa experiencia: “hai unha muller no documental que non quere cantar. Cantounos só un día, pero non quere facelo porque se pon triste. Nós xuntamos estímulos para a memoria, pero non sabemos cara a onde vai.  Por outra banda, tivemos cousas moi opostas. Vitorina é unha persoa moi maior e fállalle a memoria para as cousas do día a dia, pero os acontecementos pasados acórdanlle mellor. Entón, a familia nunca a escoitara cantar porque nos últimos anos xa non cantara. Entón, nós chegamos alí, con este material e falando de cousas que sabíamos que ela sabía e vense arriba para contar historias e cantar. Estabamos como quitándolle vinte anos de enriba. Quedaba súper contenta. Despois tivemos a Jesusa, que lle levamos as gravacións e acordouse moi ben: tanto de hoxe como de aquel tempo. Tiña unha memoria súper viva e lúcida”.

A obra de Olaia e Alejandro realizaouse atendendo o delicado proceso de reconstrución da memoria colectiva. Ao mesmo tempo, atendeu aquilo que está escondido nas grandes aventuras intelectuais: a dimensión vital. 

Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra en tu cuenta.

Relacionadas

Madrid
Patrimonio La antigua fábrica Clesa se salva de la demolición y será declarada Bien de Interés Cultural
El inmueble, icono de la arquitectura industrial española del siglo XX de la ciudad de Madrid, diseñado por el arquitecto Alejandro de la Sota y construido en 1957, entrará en la categoría de monumento.
Flamenco
Las Cadenas “El flamenco lo alimenta la afición, no la industria”
Jóvenes del sector creativo, hostelero, de las artes y de la comunicación, se unen para crear una peña flamenca en Jerez de la Frontera, por puro amor al arte jondo y para continuar con el relevo generacional y acoger nuevas expresiones flamenca
Madrid
Ciudades Fake Madrid, un paseo por los hitos del simulacro
Un recorrido por los grandes éxitos de la conversión de Madrid en una ciudad irreal.
Residencias de mayores
Residencias Fondos de inversión y residencias: la mano invisible que retuerce los cuidados
Mientras DomusVi, en manos del fondo de inversión ICG, ya es la empresa con más residencias privadas del Estado, residentes, familiares y trabajadoras explican lo que supone que las prácticas especulativas acunen la vejez de las personas.
Argentina
Estela de Carlotto “Faltan todavía muchos nietos por encontrar”
Al cumplirse 49 años del golpe cívico-militar, la presidenta de Abuelas de Plaza de Mayo dialogó con El Salto y apuntó contra el Gobierno de Milei y su ministra de Seguridad, Patricia Bullrich, que encabeza la represión de la protesta social.
Residencias de mayores
Residencias de mayores Naces, creces, te reproduces, envejeces y sigues generando beneficios
El capitalismo extractivista emplea un ‘fracking’ similar sobre la última etapa de nuestras vidas: exprimir nuestra capacidad de producir beneficios hasta el último aliento.
Ni hablar
Ni hablar La clase obrera no va al paraíso
La explotación se aligera con el relato torticero de la explotación y de los héroes del capital, y con la asunción íntima de que capitalismo y democracia son conceptos sinonímicos.
Palestina
Genocidio Salah al Bardauil, miembro del comité político de Hamás, entre los 23 asesinados por Israel el 23 de marzo
Israel ha matado a 634 personas desde la ruptura del alto el fuego el pasado martes. Un ataque del Estado sionista hacia suelo libanés este sábado ha dejado siete muertos.
Opinión
Opinión Los eufemismos y el gasto militar
Los profesionales en la confección de los mensajes políticos y manipulación de la opinión pública han debido apreciar que el termino “rearme” era demasiado explícito y contundente y que podría provocar cierto rechazo.
México
Hallazgo en Teuchitlán Crisis de desaparecidos en México: los buscadores, entre el narco y las omisiones del Estado
El hallazgo del cementerio clandestino en Teuchitlán, Jalisco, ha conmocionado a todo México. El país que vive una crisis por la desaparición de más de 120 mil personas, que en 18 años solo han aumentado frente a una pasmosa impunidad.
Comunidad de Madrid
Fin a la privatización Un tsunami marcha por Madrid por la gestión totalmente pública de los servicios a la ciudadanía
La plataforma Tsunami por los Servicios Públicos nace este domingo para aglutinar a decenas de organizaciones sociales que quieren hacer frente al “modelo neoliberal de destrucción masiva de los derechos humanos y sociales”.
Comunidad de Madrid
Comunidad de Madrid Un rayo de esperanza tras cinco años de los protocolos de la vergüenza
A punto de prescribir los posibles delitos, un avance judicial abre la puerta a conocer quién decidió no derivar a hospitales a ancianos en residencias en la Comunidad de Madrid.

Últimas

Gobierno de coalición
Consejo de Ministros Ángel Víctor Torres anuncia que tiene cáncer, pero seguirá al frente del Ministerio de Política Territorial
Reducirá su agenda como titular de Política Territorial en las semanas previas a una operación a finales de abril. Fuentes ministeriales dicen que la enfermedad “va bien” y “tiene solución”.
Contigo empezó todo
Contigo empezó todo El comunismo libertario de Hildegart Rodríguez
La joven madrileña, a quien se recuerda por morir a manos de su madre, contribuyó con sus ideas a la política revolucionaria durante la II República.
Opinión
Opinión La berlusconización de Mazón
Es evidente que el presidente de la Generalitat no ha asumido la agenda de la ultraderecha por convicción, sino por supervivencia política y judicial, en una estrategia no muy diferente a la que empleó Silvio Berlusconi.
Más noticias
Tribuna
Tribuna Carta abierta a José Soares de Pina, CEO de Altri: “Paren este proyecto que Galicia ni quiere ni necesita”
Los argumentos para apoyar lo que decimos son muchos. Se situaría en un terreno en el borde de la ZEC Serra do Careón; provocaría un nuevo ciclo de plantación masiva de eucalipto o de importación desde países del Sur; y no tiene licencia social.

Recomendadas

Siria
Siria Siria, de la euforia por el fin del régimen al examen de la transición
Las matanzas en el litoral sirio y las dudas acerca de las nuevas autoridades dejan atrás la alegría por la caída de al Asad y enfrían el aniversario de la revolución, el primero tras la huida del dictador.
Medio ambiente
Oliver Franklin-Wallis “La industria de los residuos deja una cicatriz enorme en nuestro planeta”
El periodista británico Oliver Franklin-Wallis recorre en ‘Vertedero’ (Capitán Swing, 2024) las prácticas ocultas de la industria de residuos, exponiendo el papel de las grandes corporaciones, en connivencia con autoridades e instituciones públicas.
México
EZLN Genealogía del “común” zapatista, política de la liberación
El EZLN celebró junto a sus bases de apoyo unas jornadas conmemorando el 31 aniversario del levantamiento en Chiapas, en el que se hizo reflexión sobre los retos que vive el movimiento. En abril, preparan el encuentro (Rebel y revel), de arte.