Poesía
Luz Fandiño, a poeta rebelde que loitaba cantando

Patricia González e Alejandro Balbuena, músicas e amigas de Luz Fandiño, foron as últimas persoas que a poeta recoñeceu antes un do seu desnacemento. Na mesma cociña na que estiveron con ela tantas veces, lembrámola.
Luz Fandiño pasamento - 5
Alejandro Balbuena Ojea e Patricia González Iglesias (Acordeireta) con Luz Fandiño o xoves 18 de abril, unha semana antes do seu desnacemento.
5 may 2024 12:00

O 1 de maio, o Día da Clase Traballadora, viaxamos a Saiáns, á casa de Patricia González Iglesias e Alejandro Balbuena Ojea, dúo vigués que conforman a agrupación Acordeireta. No traxecto en coche penso en Luz indo cara a mesma casa, na furgo de Alex e Patri, cheirando un limón para non marearse e bebendo groliños de auga con mel e pingueiras de limón. A casa das amigas de Luz está nunha curva. É unha casa con dous pisos, abaixo Patri ten o seu Obradoiro de Costura onde traballa: “Ás veces falaba con ela por teléfono mentres cortaba os vestidos e un dos recordos máis bonitos que teño é que me recitaba do outro lado do teléfono, iso era incrible”.

Obituario
Obituario | Luz Fandiño Ata sempre, comandanta!
Luz Fandiño era unha punky, inamovible nos seus ideais e no seu discurso. Unha muller que, a pesar de ter vivido as peores miserias, chegou ao final da súa vida coa súa enerxía adolescente e co seu espírito de loita intacto.

“A min tamén me recitaba ao teléfono, se cadra un poema que escribira ese mesmo día e dicía neniño, a ver se che gusta este poema que escribín hoxe”, engade Alex. “O máis lindo disto é que agora ao ler os seus poemas é como se puidese escoitar a súa voz”.  A voz de Luz Fandiño, con esa cadencia tan particular, soa na sala da casa de Patri e Alex, a través do seu poema Soedade, que forma parte do que será o novo disco de Acordeireta. “Ela puido escoitar este tema porque a rapaza que a coidaba, Laura LaMontagne, púxollo. Gustaríanos tela levado con nós cando teñamos o proxecto rematado pero non puido ser”.

Luz Fandiño pasamento - 3
Alejandro Balbuena Ojea e Patricia González Iglesias na cociña da súa casa, acompañadas dos libros de Luz Fandiño. Fotografía de Rui Grenha. Rui Grenha

Loitar cantando con Luz

Loitar cantando (2020) é o primeiro traballo de Patricia González Iglesias e Alejandro Balbuena Ojea. En homenaxe á súa amiga poeta puxéronlle de lema as palabra de Luz Fandiño. “Unha muller loitadora, valente, insubmisa e xenerosa que ilumina sempre o noso camiño coa súa sabedoría, memoria sen fin e alma moza. Cada verba súa é unha ensinanza para nós”, escriben no vídeo que está colgado na súa canle en Youtube, onde se pode ver á poeta rodeado dos seus porquiños (os bonecos que zurcía e agasallaba ás amigas e aos amigos). “O día da incineración de Luz ás persoas que nos acordou levamos os porquiños e xuntamos alí máis de vinte, e eu pensei, pero cantos porquiños tería feito esta muller, 200?”, pregúntase Patri.

O seu era estar nas manis, era a súa vida. Ás últimas que foi foron as que houbo por Palestina, escapoulle ás coidadoras e alí foi, con dous bastóns

No cuarto do fondo das amigas músicas viguesas de Luz hai tres bonequiños feitos por ela. “Cando durmía na nosa casa quedaba nese cuarto. Un día pola mañá espertou cedo e veu para a cociña onde estás ti sentada xusto e púxose a ler o Cancioneiro da loita galega de Florencio Delgado Gurriarán, cando nos erguemos aquí estaba toda emocionada lendo o libro e coas cadelas, Cuca e Nora, ao seu lado”. “Tiña unha devoción polas nenas e nenos e polos animais. Cada vez que ía andando e vía unha cadeliña xa quedaba con ela. Ás nosas fíxolle un poema a cada unha, primeiro a Cuca e logo para Nora”. “Sempre que falaba con ela por teléfono preguntábame polo meu compañeiro, Alex, e por elas”, di Patri. “Eu cando lle chamaba dicíalle son o pai de Cuca e Nora e xa me dicía ai neniño, ai neniño, toda emocionada”, engade Alex.

Coa mesma emoción acompañaba Luz Fandiño a Patricia González e a Alejadro Balbuena a todos os lugares aos que ían xuntas: concertos, foliadas, presentacións de libros, incluso á presentación do documental que conta a súa vida A poeta analfabeta, que realizou hai uns anos Cósmica Producións, baixo a dirección de Sonia Méndez, e, como non podía ser doutro xeito, tamén ían a manifestacións. “O seu era estar nas manis, era a súa vida. Ás últimas que foi foron as que houbo por Palestina, escapoulle ás coidadoras e alí foi, con dous bastóns”.  E que Luz foi sempre, así, “rebelde, Luz” (p. 44), escribe Lupe Gómez no libro Luz e Lupe (2005), a biografía que a poeta fixo da poeta rebelde.

“Contábanos que cando a policía lle pedía o carne de identidade nas manifestacións ela dicíalle que non o trouxera e cando lle pedían o nome daba o da súa avoa, e de domicilio o enderezo da casa onde nacera no Sar, que xa non vivía alí, e logo dicía, a ver neniña, que me van facer con 80 anos?”. “Unha vez díxolle a un policía que a pistola que tiña na man que a pagara ela cos seus impostos!”. Así era Luz, rebelde, Luz.

Luz Fandiño pasamento - 4
Alejandro Balbuena e Cuca xunto ao poema que Luz Fandiño lle escribiu á cadela, a quen lle tiña moito cariño. Rui Grenha

O éxodo e as fames

“Cando lle pregunto que é para ela a emigración, ela dime que é o desangre dunha terra. E acórdase tamén do que dixo Castelao que, os galegos cando ían á emigración, nunca se cortaba o seu cordón umbilical con Galicia” (p. 67), recolle Lupe Gómez (2005). Na biografía que ela mesma editou tamén sinala que Luz foise para Bos Aires con vinte e un anos (p. 72). “Contounos anécdotas moi duras de Bos Aires”, confesa Patri. “Luz sempre dicía que non viviu unha emigración, viviu un éxodo”, lembra Alex. Nos seus propios versos que conforman a Escolma de Poemas (1950-2010), editado no 2011, podemos ler: “Ministro da Emigración: / é que vostede sofre o desterro, / o sangar da nosa terra / ese éxodo tristeiro / que sofrimos uns millóns?” (p. 23).

Luz sempre dicía que non viviu unha emigración, viviu un éxodo

“Ela dicía que era analfabeta porque pasou moita fame, fame de comer e fame de ler”, di Patri: “Eu coñecín / as tres fames / duras e crúas / e as tres / fixeron o seu / irreparable mal. / A primeira rouboume / á miña avoíña / e á miña nai / e levoume / para o desterro. / As outras dúas / aínda non / as puiden vencer: / fame de xustiza / e fame de saber” (p. 34), escribe na Escolma de Poemas (1950-2010). “Para ela o ben máis prezado era andar cos libros na maleta”, recorda Alex. Ler e saber.

Para ela o ben máis prezado era andar cos libros na maleta

“As  miñas aulas / foron as cociñas / e os retretes. / Alí coñécese / a dureza dos mestres, / son os mesmos: / Arxentinos, / Españois ou / Franceses / cuspen sadicamente / os meus suspensos” (2011, p. 33). Luz traballou sempre servindo casas e limpando. “En Compostela traballou limpando os baños públicos, e andaba coa máquina de escribir entre limpeza e limpeza”, lembran Patri e Alex. “E cando lle quixeron quitar ese traballo as compañeiras pediron reunión co alcalde de Compostela daquela e non as quixo atender, pero un día Luz veuno pola rúa e díxolle de todo, e cremos recordar que seguiron traballando aínda un ano máis grazas a iso, era rebelde para todo!”, sentencian.

Berro en herdanza

“Luz sentiu, e aínda sente, verdadeira devoción polas dúas marabillosas mulleres que a fixeron nacer á vida con ilusión. A súa nai Marina e a súa avoa Felisa. Fala delas con moitísimo amor, e cunha chispa especial de alegría nos ollos. Como se delas herdase todo o que agora é Luz. A rebeldía, pero tamén o amor pola lectura e polas palabras” (Lupe Gómez, 2005, p. 31). “Mamá, mamaíña / Eu son produto da vosa vida, / da vosa historia, da vosa memoria (...) vós, mulleres libres, / mulleres na vosa época / incomprendidas”, podemos ler nun dos seus poemas (2011, p. 84).

Luz referíase á súa avoa como mamaíña. Ela foi quen lle transmitiu a importancia da lectura o do saber. “A mamaíña leía os libros clandestinos e era quen lle lía as cartas á xente de Compostela que non sabía. Entón ela dicíalle a Luz que tiña que aprender a ler, que eles o que querían e que fosen uns analfabetos que non soubesen ler”. As integrantes de Acordeireta lembran unha anécdota que lles contaba a súa amiga sobre o acontecido cunha bandeira cando ela era pequena: “era un día especial e Franco mandou poñer as bandeiras, e colleu a nai de Luz, que debía ser como ela, e puxo a bandeira da república, e todas lle dicían marcha ao monte que van ir a por ti. Veu a policía, e leváronlle a bandeira, e a nai chegou á casa, non viu a bandeira e foi ao cuartel e reclamala. Veño pola miña bandeira, díxolle, non será esa?, e contestou: pois si, dixeron que puxera unha bandeira, non cal, eu na miña casa non teño outra. E déronlla e foise para a casa. Esa rebeldía ela tamén a tiña”, afirma Patri. “Hai outra anécdota de cando as monxas lle mandaran cantar o Cara al sol co puño en alto, ela ía baixando o puño e castigábana e dicía se me cansa el brazo, se me cansa el brazo!”.

Luz Fandiño pasamento - 2
Patricia González e Noelia Gómez nun momento da entrevista o mércores 1 de maio en Saiáns. Rui Grenha

Os libros e o amor danzante

A primeira vez que Luz Fandiño entrou á biblioteca do Centro Galego de Bos Aires ía a acompañar a unha amiga ao médico. Parouse na vitrina ante un libro de Cabanillas e entrou para preguntarlle ao bibliotecario, o señor Ares, se podía mercalo. O bibliotecario díxolle que podía lelo no Centro e levar libros prestados. Así comezou o súa historia de amor cos libros, que xa nunca remataría. Cantos libros terá publicados Luz? Pregúntolle a Patri: “A rapaza que llos escribía, Merche, Merchiña para ela, di que cre que como mínimo vinte”. “Escribir a era a súa terapia”, di Alex. “A poesía é a miña táboa / de salvación. / A poesía é a esencia / da miña vida. / A poesía é a gamela que / me mantén a flote”, deixou escrito (2011, p. 204). Luz escribía moi amodo, tremíalle a man. Escribía a rotulador. Nos últimos anos asinaba cun selo. “Sinto que as miñas / man van máis lentas / e máis torpes / para coller / as palabras / que veñen / ó meu maxín / á velocidade do / lóstrego / e cando quero / retelas e no / papel plasmalas / outras coa mesma / présa ocupan / o seu lugar” (2011, p. 187).

“O último que nos dixo ao despedirnos foi vós sodes diferentes”

“Un día estaba Luz na biblioteca do Centro Galego, e viñeron uns mozos falar co señor Ares. Un deles fixouse en Luz Fandiño e faloulle dun coro que tiñan, no que ela podía entrar a cantar (...) O primeiro día presentáronlle a moita xente, entre eles a Casal. Casal era o profesor de baile. ¡Bailaba! ¡Como bailaba! di Luz toda emocionada, e recoñece que en certo modo namorouse del véndoo bailar” (Lupe Gómez, 2005, p. 119). Casal foi o amor danzante de Luz Fandiño. Pero ela foise para París e el para Estados Unidos. “Ten cartas enfadada porque el marchara”, “pero ela sempre dixo que non quixo ir para alá con el, tiveron durante tempo unha relación por carta, ata que el enfermou”, di Patri. “Como en Estados Unidos non tiña médico casou con el para que viñera para Compostela e puidera ter unha sanidade. Casounos Vidal Bolaño. Máis ou menos un ano despois faleceu”. Luz ficou viúva.

En vida

“Gústanos facer as homenaxes en vida, e con ela puidemos facelo”, afirman Alex e Patri. E que Luz era xusto o que quería, que a festexaran en vida, de feito, deixou escrito: “En vida! / Só en vida, / se de verdade / ben me queredes, / agasalládeme / cun feixe de verbas amigas. / En vida / (...) “regaládeme / as flores dun libro / de poesía, será / máis fermoso, / se a súa mensaxe / leva a denuncia / coas súas espiñas. / En vida! / Só en vida!” (2011, p. 130). E cantou, vaia se cantou Luz, até o último minuto! Alex e Patri foron visitala ao seu piso de Compostela a semana antes do seu desnacemento. “Fomos as últimas persoas que recoñeceu”. “Cando nos veu emocionouse e comezou a cantar primeiro o himno de Alfredo Brañas e despois Loitar cantando”. “Apertounos forte as mans, tiña as uñas pintadas de violeta”. “Tivo a miña cara nas súas mans e ficamos mirando durante moito tempo un para a outra, como dúas persoas namoradas”, sentencia Alex. “O último que nos dixo ao despedirnos foi vós sodes diferentes”. E así se despediron Patri e Alex da súa compañeira e amiga, a nena-vella rebelde coa que xa sempre cantarán loitando.

Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra en tu cuenta.

Relacionadas

Medio ambiente
Medio ambiente Máis de 200 colectivos esixen transparencia sobre a mina Doade e piden a intervención do Parlamento Europeo
Organizacións de toda Europa, lideradas por SOS Suído-Seixo, esixen a Bruxelas acceso á documentación sobre a explotación prevista, denunciando opacidade, privilexios empresariais e risco ambiental en zonas protexidas de Galiza.
Medio ambiente
Medio ambiente Que papel xoga Abanca no proxecto da celulosa de Altri en Galiza?
A sociedade público-privada Impulsa Galica, que cimentou os primeiros plans da multinacional papeleira e Greenalia está participada fundamentalmente pola Xunta e polo banco que xurdiu da desastrosa fusión das caixas de aforro galegas.
Medio ambiente
Crise climática Sarria, cun dos peores índices de calidade do aire de Galiza, á espera dunha nova planta contaminante
Sarria convive dende hai décadas coa contaminación provocada pola cementeira do Oural. Agora, Votorantim Cimientos proxecta a instalación dunha nova planta para a produción de combustible a partir da coincineración de residuos.
Galicia
Galicia Vigo, A Coruña y Ourense compraron material policial a Israel por medio millón de euros en solo cuatro años
El alcalde ourensano, Gonzalo P. Jácome, adjudicó un contrato por 70.000 euros días después del siete de octubre. Abel Caballero firmó otro de más de 200.000 euros y la alcaldesa de A Coruña siguió la estela con un contrato de 170.000 euros.
Turquía
Pinar Selek “Turquía sigue gobernada en base al miedo”
La profesora y socióloga turca, quien ha sufrido además de cárcel, un acoso judicial por 27 años, habla de la falta de independencia del poder judicial, del adoctrinamiento social y de la formación de la sociedad turca.
Gasto militar
Gasto militar ¿De dónde sacará Sánchez el dinero para financiar el incremento del gasto en defensa?
La promesa de aumentar las partidas presupuestarias militares necesita redirigir 10.471 millones de euros para alcanzar el 2% del PIB. Cumplirlo este año abre a su vez un grave problema para hacerlo en 2026.
Eventos
Evento Un Salto al periodismo desde el barrio: acompáñanos en un directo sobre periodismo situado
El Salto organiza un evento centrado en el potencial de los formatos sonoros para transmitir información veraz y fiable de forma cercana. Para hacer periodismo desde el barrio y barrio desde el periodismo.

Últimas

Salud
El precio justo La nueva ley del medicamento o estrategias para bajar el precio de los genéricos (que son caros)
En España pagamos de media un 10% más por los medicamentos genéricos que consumimos que en el resto de la UE. Al mismo tiempo, nuestro gasto farmacéutico ha aumentado un 33% en la última década.
Galicia
Galicia Más de 200 colectivos exigen transparencia sobre la mina Doade y piden la intervención del Parlamento Europeo
Organizaciones de toda Europa, lideradas por SOS Suído-Seixo, exigen a Bruselas acceso a la documentación sobre la explotación prevista, denunciando opacidad, privilegios empresariales y riesgo ambiental en zonas protegidas de Galicia.
Laboral
Laboral Tres nuevos días de huelga para parar el ERE en Bridgestone
Los sindicatos de forma unánime convocan paros los días 24, 25 y 26 de abril y no descartan ampliar las acciones de lucha para evitar el despido de 546 trabajadores.
There Is Alternative
There Is Alternative De redes, software, cacharritos y todo lo que no sea Elon Musk | TINA #1
Primer programa del podcast There Is Alternative de El Salto Radio sobre el lado oscuro de la tecnología y sus alternativas éticas y responsables.
El Salto Radio
El Salto Radio A dos velas
El documental “A dos velas”, de Agustín Toranzo indaga en las causas de los cortes de suministro eléctrico sistemáticos e indiscriminados que varios barrios obreros de Sevilla vienen denunciando desde hace años.
Más noticias
Opinión
Opinión Priorizar bombas sobre camas de hospital
El presupuesto público parece tener siempre un límite cuando se trata de contratar personal o mejorar infraestructuras en Sanidad. Pero no lo tiene cuando se trata de gasto militar.
Opinión
Guggenheim Urdaibai Respuesta al Agirre Center: no participaremos en este juego con cartas marcadas
VV.AA.
El “proceso de escucha” se invalida a sí mismo al existir un plan ya elaborado y no publicado “de expansión discontinua del Guggenheim de Bilbao en Urdaibai”.
Comunidad de Madrid
Huelga de universidades públicas Con un gigantesco mural profesorado y alumnado exigen más inversión en las universidades públicas de Madrid
Después del encierro del pasado 7 de abril, una espectacular acción de la comunidad universitaria ha llamado la atención sobre el recorte de recursos que prevé el gobierno de Díaz Ayuso en su nueva ley de universidades.

Recomendadas

El Salvador
El Salvador El caso Ábrego García destapa el turbio pacto de Trump con Bukele
El joven salvadoreño no ha sido condenado ni en Estados Unidos ni en su país de origen, pero es uno de los cientos de personas con la vida pendiente de un hilo por las políticas de Trump y Bukele.
Siria
Siria Fragmentos de un retorno
Regresar no siempre es fácil. En estas misivas, los sirios Naoura A., residente en Francia, y Basem Al Bacha, residente en Alemania intercambian opiniones con motivo de la vuelta de Naoura a la ciudad donde se conocieron: Damasco.
Historia
Historia Miguel Martínez: “En Villalar, la izquierda arrancó los comuneros al franquismo”
Miguel Martínez, profesor de historia y literatura españolas en la Universidad de Chicago, analiza desde una óptica progresista la Edad Moderna, el momento histórico fetiche de las derechas españolistas.