Balea Cultural
Pier Paolo Pasolini, o poeta que facía películas

Para ser poetas, hai que ter moito tempo: / horas e horas de soedade son o único modo
para que se forme algo, que é forza, abandono, / vicio, liberdade para darlle estilo ó caos.
Eu, agora, teño pouco tempo: por culpa da morte / que se me ven enriba, no ocaso da xuventude.
Pero por culpa tamén deste noso mundo humano / que lle quita o pan ós pobres, e ós poetas a paz.
Ao Príncipe, Pier Paolo Pasolini, 1961

Pasolini_1
Pier Paolo Pasolini, imaxe de arquivo.
BALEACULTURAL.NET
23 jun 2018 11:30

Sabedes en que discusións sobre cine adoita saír Pier Paolo Pasolini? “As 10 películas máis extremas da historia do cine”, “As 10 películas máis polémicas da historia do cine”. A razón? Saló ou os 120 días de Sodoma, unha tolemia calculada que se convertería no seu sepelio, e que lle daría un posto sempiterno nestas listas, esquecendo que a súa figura pode mirarlle aos ollos a outros grandes do cinema italiano, coma Federico Fellini ou Michelangelo Antonioni. Pasolini merece, mereceu moito máis.

Aqueles que o coñeceron falaron sempre del coma un tipo misterioso e terriblemente contraditorio, aspectos que levou á súa arte. Nunca foi un tipo moi querido, a súa condición de marxista, ateo, homosexual e intelectual crítico coa burguesía e a Igrexa facía difícil a súa aceptación na sociedade italiana. O seu oficio facíao todo peor: poeta. Da poesía, que o fixo un personaxe recoñecido saltaría ó cine, buscando unha funcionalidade concreta nel.

Pasolini_2
Pier Paolo Pasolini rodando “Teorema” © Angelo Novi / Cineteca di Bologna, 1968

O interese de Pasolini no cine estaba atado intrinsecamente ao seu potencial poético. Entendía que o cine ten unha capacidade lingüística irracional, que se corresponde cunha calidade onírica moi forte. Para Pasolini, a comunicación que fai o cine a través das imaxes xorde de catro elementos: da realidade, da actuación, e os máis esenciais para el, a memoria e os soños. Explica que o cine se move no terreo destes, xa que coma nas películas, ao recordar e ao soñar, enchemos a nosa cabeza de ideas, planos e montaxe.

Para el, un escritor ten unha función soamente estética, mentres que o artista de cine ten unha dobre función; a lingüística e a estética, xa que non só ordena a linguaxe senón que crea unha nova: o significado que se substrae da comuñón de dúas imaxes, residindo aí a función poética do cine, cun potencial infinito, que depende só da experiencia de cada un. Así, a montaxe para Pasolini é a “morte do cine” en canto que rompe a representación da realidade pero é o inicio da creación da do relato, sendo necesario morrer para crear a historia. Esta idea especial da morte (tanto no sentido literal como no figurado) é vital na filmografía de Pasolini.

Pasolini entende a poesía como elemento de transgresión e de evolución social, e, polo tanto, o cine de poesía ten que perseguir eses ideais

A creación de significado das imaxes coas cales se forma o discurso dunha película tiña unha dobre natureza para el; un sentido obxectivo-narrativo e un subxectivo-poético. A crítica de Pasolini suxire que o cinema de masas baséase demasiado no primeiro sentido, o narrativo; e que non aproveita dunha maneira correcta o sentido que el considera máis puro, o poético, e de aí arraiga un estilo máis propio e persoal nos seus filmes.

Pasolini entende a poesía como elemento de transgresión e de evolución social, e, polo tanto, o cine de poesía ten que perseguir eses ideais. Así, compara o valor revolucionario do cine co seu valor poético, de maneira que o cine comercial, ao ser máis narrativo, controla este valor, e serve como somnífero para a audiencia, que tan só vería o cine como un medio de entretemento baleiro. O Pasolini director era un poeta, e polo tanto un revolucionario.

A forma de rodar de Pasolini era abrupta, dirixía desde as tripas e a planificación era burda, xa que o seu propósito distaba do narrativo ou formal, senón que fluía cara o icónico e poético. Pasolini podía facer unha película en dous planos, o xeral e primeiros planos, xa que era todo o que precisaba, nun conta e no outro expresa. Os actores non eran profesionais e as localización eran practicamente todas naturais, dous factores que veñen do neorrealismo, coma a cámara ao ombro, tamén habitual nos seus filmes. Di que “o cine debe imitar a realidade mediante a realidade”.

Pasolini_Porcile
Fotograma de Porcile (1969)

Nunha traxectoria coma a de Pasolini é difícil recomendar unha soa película, ou chegar a facerse unha idea de como vía o mundo sen facer un repaso completo a súa filmografía, tan caótica coma el. Desta forma, tentando facer unha aproximación taxonómica, observamos unha primeira etapa, quizais máis impersoal, na liña do neorrealismo imperante, que inclúe Accattone (1961), Mamma Roma (1962) e Paxariños e Paxarracos (1966), sendo esta última a máis interesante polo seu enfoque cómico e marcadamente marxista.

Pasolini rescatou varios mitos, reconvertíndoos en historias baixo unha óptica fresca e moderna con O Evanxeo segundo San Mateo (1964), Edipo Re (1967) ou Medea (1969). Na primeira, Pasolini conta a vida de Xesús, ensinando as ensinanzas da Biblia ao mundo moderno, de cara a propia Igrexa e burguesía do seu tempo, incidindo na súa hipocrisía. A película é considerada polo Vaticano a máis exacta que se fixo nunca sobre a vida de Xesucristo, e a súa viaxe fracasada para localizar en terra santa a película converteríase nun documental.

En tres anos fai as películas nas que amosa de forma máis clara a súa idiosincrasia, onde se reflicte mellor o que el era: un poeta visual.

En Edipo Re crea unha liña máis persoal e crítica, inicia o ascenso cara a representación da barbarie en que el cre que se localizaba a sociedade do seu tempo, que continuaría con Teorema (1968) e Porcile (1969). Facendo en tres anos as películas nas cales sitúa de forma máis clara a súa idiosincrasia, sendo nas cales se reflicte mellor o que el era, un poeta visual.

Mentres que en Edipo Re fai unha obra case autobiográfica, onde se identifica el mesmo con Edipo, partindo a narración entre o mito e a propia visión da infancia de Pasolini; esta dicotomía tamén se observa en Porcile, onde dous personaxes separados en tempo e espazo recorren un camiño semellante polas paixóns máis escandalosas e baixas do ser humano. É Teorema, baixo o meu punto de vista, na cal Pasolini estoupa de forma máis clara o seu potencial, nunha historia lírica e metafórica, orixinal, que foxe desa maneira de contar pequenos contos para facer unha obra máis total a pesar da súa sinxeleza en canto a contido e dirección, na cal unha especie de “anxo” transforma a vida dunha familia burguesa a través do sexo.

Onde de verdade explota o sexo e é na súa Trilogia della Vita onde adapta 3 obras clásicas que son conxuntos de contos. Nestas películas a sexualidade é o tema principal, e a partir dela, constrúe os filmes e os personaxes. Incluso a elección de actores responde ao tema, Pasolini elixe actores con faccións pouco agraciadas e de diferentes alturas, pesos e razas de cara a unha heteroxeneidade positiva, de novo, cunha visión actual en filmes de hai 40 anos.

Pasolini_Saló
Fotograma de Saló ou os 120 días de Sodoma (1975)

Porén, renegaría destas películas ao velas con perspectiva, sentíndoas coma un entretemento inocuo, achegado a ese cine que el odiaba. Dalgunha maneira, fártase e reacciona con furia cara sociedade italiana que non soporta a través de Saló ou os 120 días de Sodoma, onde deixa atrás todo o metafórico ou intelectual que presentaban as súas películas, para representar a barbarie da burguesía dunha forma directa, xa que a sociedade non é capaz de descodificar os seus mensaxes as súas imaxes serán máis explícitas.

O filme divídese en 3 partes diferenciadas, onde catro fascistas que representan a diversos estamentos burgueses fan pasar varios mozos provincianos por diversas situacións extremas. As tres partes identifícanse con 3 círculos do Inferno (Pasolini era un namorado da obra de Dante) e ao longo da película vanse sucedendo diversos episodios de violacións, coprofaxia ou tortura explícita. A película foi (está) prohibida e censurada en numerosos países.

Pasolini, non demasiado contento de como se recibira Saló, pensaba crear unha obra aínda máis esaxerada co fin de que a súa mensaxe calara e se vise o fondo do que quería dicir. Pero silenciárono. Falara demasiado claro e demasiado alto.

É necesario morrer para contar unha historia. E esta é a de Pasolini, o poeta, o director de cine. O xenio comprometido que morreu por amor a unha sociedade que odiaba, que quería salvar, que o matou. Era demasiado intelixente, demasiado rompedor, demasiado moderno, para vivir nela.

Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra en tu cuenta.

Relacionadas

Balea Cultural
‘Star Wars’: As dúas caras da nostalxia

A historia de como Disney mercou os dereitos da saga de Star Wars sen ter antes unha idea clara de que facer con ela.

Balea Cultural
‘Casablanca’: revisitando o mito
De cando en vez non está de máis visionar de novo un dos grandes expoñentes do cinema clásico de Hollywood.
Líbano
Líbano Cinco décadas sin paz ni justicia en Líbano
El país mediterráneo conmemora el 50 aniversario desde el inicio de la guerra civil, un conflicto cuyos crímenes no se han juzgado y cuyos desaparecidos no se han encontrado
La vida y ya
La vida y ya Días de vacaciones
No somos conscientes de que la lluvia depende, en un porcentaje altísimo, de ellas. Sin plantas hay menos lluvia. Sin lluvia las semillas no germinan. Así funciona.
Economía social y solidaria
Tecnología Inteligencia Artificial y economía solidaria: ¿posibles aliadas?
¿Cómo debe relacionarse la economía solidaria con una tecnología que vulnera derechos humanos y ambientales constantemente? Cooperativas e investigadoras tecnológicas animan al movimiento a perderle el miedo y a utilizarla de manera crítica.
Multinacionales
Multinacionales Maersk y las rutas de complicidad con el genocidio israelí en Gaza
Crece la presión internacional contra la naviera danesa que está aprovisionando a Israel de armas para cometer el genocidio de Gaza en contra de las medidas cautelares tomadas por la Corte Internacional de Justicia.
El Salto n.78
El Salto 78 Nueva revista, viejas injusticias: hablemos de Violencia Institucional
En el último número de la revista de El Salto dedicamos la portada y nuestro “Panorama” a una de las violencias que sufren las mujeres solo por el hecho de serlo, la que aún a día de hoy emana de un sistema irracional y patriarcal.

Últimas

Eventos
Taller de podcast El Salto invita a estudiantes a explorar las posibilidades del formato audiovisual
Proponemos un taller de guion y producción de programas para estudiantes de comunicación y periodismo los días 24 de abril y 8 de mayo.
Ayuntamiento de Madrid
Residuos La “motosierra de Almeida” no frena la oposición social al cantón de la limpieza en Montecarmelo
Los vecinos no entienden por qué el Ayuntamiento madrileño no accede a construir el cantón en una parcela técnicamente viable y que no afectaría a miles de niños y la única zona verde del barrio.
Crisis climática
Crisis climática La UE se entrega al ardor guerrero mientras descuida la crisis social y la emergencia climática
Varios países de la UE ya están recortando drásticamente en servicios públicos y estado del bienestar para poder costear el aumento del presupuesto militar.
Opinión
Space X Los viajes al espacio y el efecto Katy Perry
El 2024 fue el año más caliente desde que hay registros, mientras que Katy Perry y un puñado de millonarias nos deleitaron con su viaje espacial cortesía de Jeff Bezos.
Estados Unidos
Estados Unidos La buena sintonía entre Trump y Meloni
Como era de esperar, los mandatarios mostraron afinidades políticas e ideológicas. La italiana insistió en la idea de “fortalecer Occidente”.
Series
Series Masculinidad hegemónica o plomo: la sátira contra los hombres en ‘The White Lotus’
La serie culmina de forma trágica, llevando al extremo la lógica neoliberal, y se cuestiona si es posible una transformación que no termine cooptada por el propio patriarcado.

Recomendadas

Historia
Historia Cuando la solidaridad antifascista reunió a musulmanes, judíos y cristianos en la España republicana
Marc Almodóvar y Andreu Rosés rescatan a los combatientes árabes de la Brigadas Internacionales en el libro ‘Moros contra Franco. El antifascismo y la Guerra Civil española en el mundo árabe’.
Valencià
València Duelo colectivo y brecha de género, las consecuencias de la dana en la salud mental
Más allá de lo material, el sufrimiento mental continúa golpeando las vidas de l´Horta Sud. Mujeres cuidadoras y colectivos vulnerables encabezan un luto que todavía no ha encontrado descanso.
Galicia
Galicia La UE cava hondo: litio gallego para el nuevo militarismo europeo
En pleno rearme ordenado desde Bruselas, Galicia entra en el tablero geopolítico como potencial proveedor de litio para la industria de defensa. Un enclave de alto valor ecológico en Doade (Ourense) se convertirá en cantera para baterías militares.