We can't find the internet
Attempting to reconnect
Something went wrong!
Hang in there while we get back on track
Inditex
Inditex.org ou o mito de Amancio Ortega
Inditex, máquina sen escrúpulos de xerar grandes beneficios a baixo coste de prestixio, gracias a un enxeñoso traballo de lavado de imaxe. Experta en evadir impostos a cambio de xestos caritativos, o seu modelo é paradigma do selecto grupo de grandes fortunas españolas.
Durante a crise da covid – 19, mentres gran parte das clases traballadoras perdiamos os nosos empregos, sufrimos unha merma do noso salario ou tivemos que pechar pequenos negocios que apenas nos dan para subsistir, unha das multinacionais con máis beneficios do mundo anunciaba expedientes de regulación temporal de emprego e pérdidas de ganancia que nos volumes nos que se move resultan insignificantes. Pedíusenos un esforzo, dixéronnos que afectaba a todos por igual, pero uns viamos imposibel chegar a pagar as facturas do alugueiro, a hipoteca, a luz e a auga, mentres outros eran aplaudidos por traer máiscaras que lles negaban aos seus traballadores (os delegados do sindicato CIG denunciaban que os traballadores do centro loxístico de Zara traballaban sen equipas de protección mentres Jevaso, a empresa que se encargou da loxística por orde de Alfonso Rueda, vicepresidente da Xunta, era denunciada pola CUT á inspección de traballo pola mesma causa).
Este é o penúltimo episodio dunha historia con dúas caras: a pública, a publicitaria, a das doazóns e a outra a privada, a que afecta a milleiros de traballadoras en todo o mundo, a da precariedade e a represión, a da enxeñería fiscal de SICAVs (Sociedade de Inversión de Capital Variábel) e paraísos fiscais.
Se algo se lle ten dado ben a este negocio exemplar chamado Inditex é o dobre xogo entre gañar a costa da saúde e a explotación dos traballadores e imaxe de exemplaridade. Cando non invistes en anuncios comerciais a túa publicidade ven por outro lado e iso é algo que sempre coidaron moi ben. Dende que en 2001 deciden saír a bolsa teñen tratado de crear, a partir do seu fundador, unha historia moi ben contada dun home que se fixo a si mesmo a base de traballo duro e xenerosidade, que reparte algo da súa sorte cos seus veciños. Non foi o primeiro nin o último contacontos, de feito, converteuse nun modelo de negocio, pero si foi un dos mellores niso que chamamos filantrocapitalismo.
Coronavirus
Así pretenden salvar o mundo Amancio Ortega e Ana Botín
Capitalismo predatorio con fachada social
En España, dicir ou facer algo que poida afectar minimamente á multinacional Inditex ou ao multimillonario Amancio Ortega supón que se te bote enriba todo o gran aparato mediático e parte da cidadanía con acusacións tan peregrinas como absurdas. E resulta que a política de marketing adoptada por Inditex é a súa vez intelixente e efectiva.
Todo o que leva o selo da compañía está pensado como ferramenta publicitaria, dende a sede central que conta cun ximnasio, catering de comida ecolóxica a prezo irrisorios para o persoal, transporte gratuíto e amplas zonas verdes, ata o deseño das tendas e a colocación da roupa. Todo está pensado para representar á marca líder dunha industria multimillonaria.
Nunha sociedade baseada na imaxe a as aparencias, a modo conseguiu imporse como un dos bens máis consumidos xuntando a accesibilidade e a obsolescencia. Descrita como “moda rápida”, a fórmula dominante na produción e consumo de roupa converteu a industria en éxito de ventas, pero tamén nunha das máis contaminantes e insalubres.
Obsolescencia programada e precarización criminal
Neste escenario Inditex demostrou a súa mestría como incontestábel líder da Fast Fashion. A empresa conseguiu ser unha das multinacionais máis rentábeis e unha das marcas máis coñecidas a nivel mundial, está en todas partes, vendendo que a chave do seu éxito está nos seus baixos prezos, o acceso ás últimas tendencias e un forte compromiso social. Detrás de todo isto hai unha realidade moi diferente.
Explotación laboral
Estimado Don Amancio
As persoas traballadoras das factorías Rui-Ning y Huabo Times, que tecen roupa de Zara no Sudeste Asiático, envían unha carta ao fundador de Inditex. Denuncian represalias contra os sindicatos baixo o pretexto da pandemia de Covid-19. Esta é a súa misiva.
Mercar, usar e tirar sería unha boa definición para este negocio depredador, contaminante, colonial e patriarcal. O consumismo impertante e o low cost fixeron da súa externalización e os seus altos niveis de produción un grave problema a nivel ambiental, social e laboral. As empresas espallaron a súa cadena de produción por todo o mundo, situando os seus obradoiros en países empobrecidos e en vías de desenvolvemento cunha regulación ambiental e laboral practicamente inexistente onde milleiros de mulleres son explotadas a “baixo custo”, pondo en risco as súas vidas e a súa saúde cunhas condicións lamentábeis.
As traxedias que tiveron lugar nas fábricas de Bangladesh, coñecidas como o caso Spectrum e Rana Plaza, puxéronnos sobre aviso das barbaridades que eran capaces de facer os magnates da industria da moda con tal de gañar diñeiro. Sempre percibimos esa precarización como algo lonxano e abstracto e, se ben é certo que se algo caracteriza o sector é a súa globalización e a explotación de man de obra dos países máis empobrecidos, podemos atopar casos realmente alarmantes a carón de casa.
Inditex
Laboral Así se tejió el imperio de Inditex: miles de mujeres gallegas sin derechos
El milagro de la moda gallega se basó en el trabajo de miles de mujeres que nunca vieron reconocidos sus derechos en Inditex
A precarización chegou a casa
A evolución do sector téxtil en Galiza ten sido notábel e non sempre para ben. Documentais como Fíos Fora móstrannos as testemuñas das costureiras que fixeron posibel que o xigante Inditex estea onde está e ás que deixaron caer no esquecemento e na miseria cando tiveron oportunidade. Poucas se atreven a falar a pesar dos anos transcorridos e parece que nos temos esforzado por esquecer unha realidade que estaba presenta nas nosas cidades e vilas con multitude de obradoiros que daban traballo a miles de galegas.
De aquel tecido industrial apenas quedan unhas poucas empresas auxiliares que sobreviven pola súa cercanía e inmediatez á sede central de Inditex, pero que traballan cunha porcentaxe ínfima de toda a roupa que vende e distribúe a marca española. A diferenza das mulleres que relatan a súa historia en Fíos Fora, non tódolos empresarios que continúan fornecendo a Inditex contan cos mesmos criterios éticos e non dubidan en esmagar aos seus traballadores para aumentar o seu anaco do pastel.
O traballo sindical, como a exitosa folga das traballadoras de Bershka, foi chave na maioría destas empresas, que melloraron substancialmente as súas condicións laborais. En materia de saúde laboral, conseguiron que se deixaran de utilizar gran cantidade de produtos tóxicos que Inditex presumía de non utilizar. Sen embargo, a batalla contra quen non dubida en aproveitar calquera oportunidade para agrandar os beneficios a costa dos traballadores parece interminábel. Nalgunhas destas empresas o traballo sindical é impensábel, as prácticas escravistas dalgúns destes empresarios son propias doutros tempos: berros, ameazas, despedimentos e ausencia de dereitos como as vacacións teñen lugar dende hai anos a carón da sede central da multinacional.
Inditex
Zara no es una marca española
Un entramado de empresas y filiales en países europeos con una fiscalidad más favorable conforman la estructura financiera que enriquece a Amancio Ortega
Caridade a cambio de pagar menos impostos
Pero pouco o nada afecta ás vendas ser a segunda industria máis contaminante e moito menos a escravitude da man de obra que hai detrás a política de Responsabilidade Social Corporativa encárgase diso e aquí entra en xogo a figura de Amancio Ortega. Titulares e publireportaxes semanais nos diarios máis vendidos anunciando donacións á sanidade público ou a súa preocupación polo planeta firmando compromisos irreais de chegar ás cero emisións en 2050.
Con este modelo de negocio non só saen perdendo os traballadores que ven empeoradas as súas condicións laborais co fin de enriquecer a toda costa aos capitalistas, senón toda a clase obreira
Non fan grandes donacións senón inversións publicitarias. Os aparatos médicos, a construción de residencias de maiores e escolas infantís van ligadas á condición de que sexan os poderes públicos que o reciben os encargados de publicitar tal xesta e así deixan intocábel a imaxe de filántropo desinteresado do señor Amancio Ortega.
O obxectivo desta inversión é gañar cartos, aumentar as súas vendas e de paso a das empresas onde son accionistas, a cambio receben grandes descontos tributarios. A Amancio Ortega non lle interesa o público, non lle importa que ti podas levar aos teus fillos a unha escola pública ou que podas recibir o tratamento sanitario que precisas, se lle importara a facturación das vendas online non a faría en Irlanda; mentres ti pagas bastante máis e sofres os recortes en sanidade, ensino e políticas sociais; se lle importara pagaría os seus impostos no seu país, es que utiliza como reclamo publicitario, en lugar de levalo a paraísos fiscais.
O certo é que as grandes fortunas deste país convertéronse nunha minoría perigosa adicada a precarizar á clase traballadora, mentres os seus cartos quedan a bo recaudo do fisco. Unha desigualdade que vai medrando xunto as políticas de recortes e austeridade que non deixaron nunha posición extremadamente vulnerábel.
Un país democrático é aquel que aposta pola igualdade e a xusta e para que isto sexa posíbel é indispensábel redistribuír a riqueza e apostar polo público e o común como punto de partida do programa ecosocialista que precisamos.
Non queremos a súa caridade, queremos que paguen os ricos!