Energías renovables
Muíños de vento no mar ou granxas de ondas: o futuro enerxético de Galiza?

A idea dunha Galiza botada ao mar para producir enerxía e electricidade segue cobrando forza. Investigadores de diversos eidos veñen estudando o potencial e as posibilidades que ofrecen as augas galegas e a industria do país para a instalación de parques eólicos offshore ou de granxas de ondas. A última achega vén da Universidade da Coruña (UDC), onde os profesores Laura Castro Santos (Departamento de Enxeñaría Naval e Industrial da Escola Politécnica Superior) e Félix Puime Guillén (Facultade de Economía e Empresa) comparan a viabilidade económica da enerxía undimotriz e da eólica mariña. Na súa opinión, o futuro enerxético de Galiza será impulsado pola forza do vento en alta mar.

Os investigadores téñeno claro: “O futuro da produción de enerxía e electricidade estará no océano”. E Galiza ten potencial, xa que “ten o recurso eólico mariño” e “o recurso de enerxía das ondas é moi bo”, salientan. Pero por cal optar?

Tras comparar a enerxía das ondas e a enerxía eólica mariña en termos económicos, os seus resultados indican que a mellor opción é a segunda.

Os expertos consideraron para a enerxía eólica mariña a plataforma flotante semisomerxible WindFloat e para a granxa undimotriz, o convertedor de enerxía de ondas AquaBuoy, ademais de dúas tarifas eléctricas diferentes, de 100 e 200 euros por megawatt-hora (MWh). Logo, calcularon aspectos como o custo nivelado de enerxía (LCOE, polas súas siglas en inglés) e o valor presente neto (VPN). O LCOE é a valoración económica do custo do sistema de xeración de electricidade que inclúe todos os custos ao longo da vida útil do proxecto: o investimento inicial, operación e mantemento, o custo de combustible, custo de capital, etc. “O LCOE permite comparar diversos sistemas diferentes de enerxía nunha mesma localización, por iso é moi útil”, explica Laura Castro Santos.

O VPN é a suma do valor actual de todos os fluxos de caixa producidos polo proxecto, é dicir, é o neto do investimento necesario para implementar un proxecto.

“Os resultados indican que a mellor tecnoloxía é a plataforma eólica flotante en alta mar, porque ten valores de LCOE máis pequenos que a enerxía das ondas e valores de VPN positivos para o caso de 100 €/MWh e 200 €/MWh de tarifa eléctrica”, explican os autores do estudo comparativo.

Con respecto ao custo total do ciclo de vida, o parque eólico mariño flotante considerado ten un valor, segundo os seus cálculos, de 1.333,3 a 2.812,2 millóns de euros, mentres que o da granxa de ondas sería de 2.167 a 3.944,2 millóns, variando en función da distancia á costa, entre outros factores, xa que “tamén varía en función da distancia ao porto e ao estaleiro, da profundidade, etc.”, comenta Laura Castro Santos

O custo nivelado de enerxía para o parque eólico mariño flotante considerado é de 93,70 a 782.61 €/ MWh, mentres que para o parque de ondas varía de 719,86 a 10,18 €/MWh (verificar este dato, en el estudio pone 10,180).

Polo tanto, “a enerxía das ondas de momento non é viable en termos económicos fundamentalmente porque os convertidores non son moi eficientes e producen pouca potencia cada un”, clarifica a investigadora da UDC.

Con respecto ao valor presente neto e a tarifa eléctrica de 100 €/MWh, o parque eólico mariño flotante considerado ten un valor de -1.156,20 a 113,91 millóns de euros, fronte aos -2.698,50 a -1.210,90 do parque de ondas. E coa tarifa de 200 €/MWh, o eólico ten un valor de -847,02 a 1.220,5 millóns de euros e a undimotriz, de -2.468,90 a -1.039,4.

“Polo tanto, a tecnoloxía de enerxía eólica mariña flotante será máis adecuada economicamente que a tecnoloxía de enerxía das ondas, porque a súa LCOE é menor e o seu VPN, máis alto”, clarifican.

Os autores do estudo conclúen que “o proxecto non é factible para a enerxía das ondas considerando unha tarifa eléctrica de 200 €/MWh”. Con todo, apuntan, “o proxecto é economicamente máis factible para a enerxía eólica mariña cunha tarifa de 200 €/MWh que de 100, o cal é obvio porque os ingresos de produción son máis altos e os custos, inferiores”.

En base a todo isto, aconsellan á industria undimotriz “aumentar o desenvolvemento da súa tecnoloxía para reducir os custos de fabricación e instalación” e consideran que “o seu futuro pasa por aumentar a potencia unitaria de cada convertedor de enerxía de ondas para ser máis competitivo con respecto ás outras tecnoloxías de enerxía renovable flotante en alta mar”.

Ante a ausencia de prezos fixados, tamén piden aos gobernos “establecer unha tarifa eléctrica específica para este tipo de tecnoloxías flotantes de enerxía renovable en alta mar, xa que permanecen nunha etapa temperá do seu desenvolvemento”.

“Isto é importante, porque se un inversor quere investir equis millóns de euros, non lle poden cambiar as regras do xogo (a tarifa, que é unha das variables máis importantes) cada vez que se cambia de Goberno no país”, explica Laura Castro Santos.

CALES SON AS ÁREAS MÁIS ADECUADAS?

Laura Castro é, precisamente, a autora principal doutro estudo publicado recentemente por científicos da Escola Politécnica Superior da Universidade da Coruña, no que se propón unha metodoloxía que permita determinar as áreas máis adecuadas para a instalación dun parque eólico mariño en Galiza.

Seguindo o seu modelo –baseado nas “restricións significativas” (zonas de navegación, zonas medioambientalmente protexidas, zonas de pesca, fallas sísmicas, etc.) involucradas no desenvolvemento dunha instalación como esta–, observaron que a maior franxa sen restricións está na parte noroeste, fronte ás cidades de Ferrol e A Coruña. Tamén existen importantes áreas fronte a Costa da Morte e a ría de Muros e Noia, e entre a ría de Vigo e a fronteira con Portugal que semellan óptimas. Unha franxa máis estreita móstrase entre as rías de Pontevedra e Arousa, ademais de pequenas zonas na área da Mariña lucense. As áreas restrinxidas ocupan practicamente todo o litoral galego e grandes masas de auga no noroeste en alta mar.

“A isto súmase que Galiza é unha das zonas da Península con mellores condicións de recurso eólico mariño”, comenta Laura Castro Santos.

Os investigadores dos departamentos de Química e de Enxeñaría Naval e Industrial da Escola Politécnica Superior da Universidade da Coruña, en Ferrol, xa presentaron en 2018 outro estudo no que analizaron os custos que tería a instalación da primeira granxa flotante en augas galegas e aconsellaban un “parque grande de máis de 100 MW”.

Neste caso, os expertos centráronse na análise da influencia económica do tamaño dos parques eólicos mariños flotantes, propoñendo a instalación dun en Galiza, “onde o recurso eólico é óptimo para este tipo de tecnoloxías”, xa que “esta rexión conta cos mellores valores de velocidade eólica mariña da Península Ibérica”.

En termos de custo nivelado de enerxía, determinaron que a mellor estrutura flotante para augas galegas é a plataforma semisomerxible (proposta tamén no último estudo como modelo). “Este valor redúcese ao redor dun 21% cando a potencia total da granxa se incrementa para todos os tipos de plataformas e granxas”, salientaron os autores.

Os resultados do estudo levan a concluír que a instalación dun parque eólico flotante en Galiza debería considerar unha gran granxa de máis de 100 MW

“Isto é debido a que a súa instalación en alta mar é máis doada, porque normalmente emprega barcos de menor custo e accesibles na maioría das xeografías, coma os remolcadores”, aclara Laura Castro Santos. En resumo, os resultados do estudo levan a concluír que a instalación dun parque eólico flotante en Galiza debería considerar unha gran granxa de máis de 100 MW.

AS MELLORES ÁREAS

Desde a ciencia estanse dando os pasos previos, e máis decisivos, para a posible explotación de enerxía en alta mar en Galiza. Investigadores de diversos eidos veñen estudando nos últimos anos o potencial e as posibilidades que ofrecen as augas galegas e a industria do país para a instalación da eólica offshore, principalmente, pero tamén da undimotriz. A idea idea dun mar decorado con parques eólicos ou granxas de ondas segue, así, cobrando forza. 

Son xa varias as propostas e diversos os estudos técnicos, medioambientais e económicos publicados para Galiza, seguindo os pasos dados en Escocia —país pioneiro na instalación deste tipo de parques— e Portugal.

Investigadores do EPhysLab (Laboratorio de Física Ambiental) da Universidade de Vigo, do Observatorio do Litoral da Universidade da Coruña e do CESAM (Centro de Estudos do Ambiente e do Mar) da Universidade de Aveiro (Portugal) publicaron en 2018 un estudo sobre as áreas óptimas para a instalación de muíños de vento no mar en Galiza.

Baseándose nas restricións lexislativas, as posibilidades tecnolóxicas e o potencial enerxético, identificaron as zonas máis aptas no nordés e ao sur da ría de Vigo. E aconsellaban non instalar parques preto da costa para evitar impactos ambientais e visuais.

Con todo, “a maior densidade de potencia eólica identificouse na zona noroeste, desde Cabo Fisterra ata Cabo Ortegal, onde hai pequenas zonas sen restricións legais ou técnicas que se atopan preto de varias zonas protexidas (como unha reserva mariña, unha área con protección especial e un humidal e a súa zona de influencia), facendo necesario unha análise máis profunda dos impactos específicos de cada proxecto na avaliación de impacto ambiental”, detallaron os autores deste estudo.

Estes científicos comparten a premisa de que “Galiza ten un gran potencial para a instalación de parques eólicos mariños”. Con todo, asumen que é necesario considerar as restricións legais –internacionais, europea, española e galega– derivadas da protección doutros intereses que converxen na contorna mariña ( pesca, navegación e conservación da biodiversidade), xunto coas limitacións técnicas, principalmente relacionadas coa profundidade da auga.

Con estes criterios, identificaron as “zonas de menor conflito” onde a densidade de potencia eólica é maior e as profundidades e distancias da costa son tecnicamente factibles dado o estado actual de desenvolvemento tecnolóxico.

“Identificáronse dúas zonas principais sen restricións legais e técnicas, na esquina nordés de Galiza e ao sur da ría de Vigo”, expoñen os autores do traballo. Con todo, “a maior densidade de potencia eólica identificouse na zona noroccidental, desde Cabo Fisterra ata Cabo Ortegal, onde hai pequenas zonas sen restricións legais ou técnicas que se atopan preto de varias zonas protexidas (como unha reserva mariña, unha área con protección especial e un humidal e a súa zona de influencia), facendo necesario unha análise máis profunda dos impactos específicos de cada proxecto na avaliación de impacto ambiental”, detallan os autores do estudo.

Para as dúas zonas propostas, o estudo detalla que as profundidades óptimas para a instalación están entre 60 e 200 metros –que é a maior profundidade á que se planificaron e aprobaron os parques mariños en Europa–, xa que observaron que a densidade de enerxía eólica en ambas as rexións galegas “está por enriba do valor medio en Europa”.

Estes investigadores consideran “importante ter en conta que a distancia desde terra non é un problema, xa que a isóbata de 200 metros raramente supera unha distancia de 30 quilómetros da costa, que é a distancia media desde a costa dos parques eólicos en Europa actualmente”, expoñen [a isóbata é unha curva que se utiliza para unir cartograficamente os puntos do subsolo ou dos fondos mariños que están á mesma profundidade].

Por último, cren que os muíños poderían instalarse en máis zonas da costa galega se o permiten os desenvolvementos técnicos, “especialmente máis aló das isóbatas de 60 metros”. E recordan que as limitacións técnicas, así como os conflitos con outros usuarios do mar (pescadores, buques de carga, barcos de pasaxeiros) e a protección medioambiental de determinadas áreas fan que a instalación de parques eólicos mariños na costa galega se desbote para a maioría das áreas dentro das isóbatas de 60 metros, especialmente preto das rías, onde se atopan a maioría das zonas protexidas.

É VIABLE A VÍA OFFSHORE?

Un equipo do Centro de Engenharia e Tecnologia Naval e Oceânica (CENTEC), do Instituto Superior Técnico de Lisboa, publicou en outubro de 2016 un estudo sobre a viabilidade dun parque eólico mariño en augas galegas. As súas conclusións foron claras: “Investir nun parque eólico offshore segue sendo un investimento de alto risco en comparación cos asentados parques onshore [en terra]”.

Os investigadores do CENTEC fixeron un estudo preliminar da localización óptima e das características xerais que debería ter un parque eólico en alta mar na costa norte de Galiza. O lugar elixido, neste caso, foi Ferrol. Para isto, ponderaron os requisitos ambientais e técnicos para elixir a mellor localización, determinaron as características técnicas do complexo eólico e calcularon os custos de desenvolvemento, construción e instalación.

Ao igual que outros investigadores, partiron da base de que “a batimetría do fondo mariño e os ventos predominantes constitúen características prometedoras para a explotación da enerxía eólica mariña” en Galiza. 

A partir de aquí, propuxeron unha localización baseándose nunha serie de requisitos relativos á súa viabilidade: recursos eólicos dispoñibles, impacto ambiental, profundidade do océano, distancia á costa, distancia á subestación, proximidade ao estaleiro e as instalacións de subministración, e harmonización con outras actividades.

Cos datos analizados, consideraron que “un emprazamento que cumpre cos requisitos” esixidos atópase “na costa de Ferrol (43º50' N, -8º50' O)”, aportaron.

Os especialistas aportan distintas razóns para elixir esta localización. Por un lado, argúen que “a batimetría nas proximidades da localización proposta ten unha profundidade de mar de aproximadamente 150 metros”, o cal entra tamén nos parámteros óptimos determinados polos investigadores das universidades de Vigo, A Coruña e Aveiro antes mencionados.

Tamén salientan a existencia dunha boia oceanográfica de Puertos del Estado preto desta zona, a cal proporcionaría “datos valiosos”.

Ademais, “altura media anual das ondas e a velocidade do vento son de 2,5 metros e 9,5 metros/segundo”, subliñan os expertos, que tamén tiveron en conta que ao nordés do lugar escollido se atopa a área protexida de Ferrolterra-Valdoviño, que quedaría fóra do perímetro da infraestrutura total do parque eólico.

Por último, tiveron en conta que a localidade costeira máis próxima se atopa a uns 20 quilómetros, “coincidindo coa subestación do porto exterior de Ferrol, que podería utilizarse despois de aumentar a súa capacidade”. E valoraron a “importante experiencia”que existe nesta área no sector eólico onshore, “con moitas empresas relevantes”dedicadas a esta industria, como Navantia –estaleiro que ten experiencia na construción de plataformas para aeroxeradores mariños–, ademais de significar a existencia de “catro portos importantes nos arredores: os portos interiores e exteriores de Ferrol e A Coruña, que son atendidos por unha boa rede de interior”.

Tras analizar os datos, concluíron que “a costa norte de Galiza ten unhas excelentes condicións de vento para a explotación da enerxía eólica mariña, malia que moitas das áreas non se poden explotar debido a problemas que afectan a outras actividades: a pesca, o turismo e a vida silvestre”.

En opinión destes especialistas, “o principal problema desta costa é a ausencia dunha gran plataforma continental, polo que non son posibles as típicas cimentacións mariñas monopilte”como as utilizadas no Mar do Norte. Polo tanto, serían necesarias plataformas “máis caras”, avisan, aconsellando a instalación de plataformas semisomerxibles, que serían “a mellor solución”.

DIVERSIFICAR O MIX ENERXÉTICO

Outro estudo realizado por profesores do Departamento de Economía Aplicada da Universidade de Santiago de Compostela (USC), publicado en 2017, concluíu que a enerxía eólica mariña é unha “alternativa clave para diversificar o mix enerxético español”, así como “un motor económico”para crear emprego –“a maioría no sector industrial”– que permitiría “compensar o estancamento do sector eólico en terra” ao “aproveitar a experiencia tecnolóxica e os coñecementos técnicos previos”. 

A matriz enerxética, ou mix enerxético, é a combinación de fontes de enerxía primaria que se utiliza nunha zona xeográfica.

Os profesores da USC salientan os “efectos relevantes” deste sector sobre o emprego e o PIB (Produto Interior Bruto), a partir de “evidencias empíricas” que “subliñan unha creación de emprego relevante, mesmo nun escenario cunha capacidade instalada limitada en comparación cos principais mercados europeos”.

Tras analizar tres escenarios diferentes –capacidade instalada limitada, media e alta–, calcularon que, malia que “a capacidade instalada esperada, mesmo no escenario alto, é menor que nos principais mercados europeos”, o emprego xerado en España polo sector da enerxía eólica en alta mar “podería alcanzar 2.850 postos de traballo directos e indirectos a tempo completo” para o ano 2028.

Segundo as súas estimacións, “para o 2030 haberá 3,73 empregos totais por megawatt (MW) acumulado”.

Os economistas galegos tamén compararon o impacto económico en termos de emprego coa contribución do sector ao PIB do Estado. Como resultado desta comparación, afirman que “a contribución ao PIB no escenario alto acadaría o seu pico en 2028 con aproximadamente o 0,024% do PIB español. Así mesmo, o emprego total de enerxía eólica en alta mar representaría no mesmo escenario o 0,012% do emprego estatal total”. 

Pero estes valores, matizan, “son máis modestos nos escenarios central e baixo debido á baixa taxa de crecemento da nova capacidade instalada e, por tanto, para o efecto multiplicador limitado”.

Segundo estes autores, o sector eólico mariño é en España de capital intensivo, xa que “a contribución ao PIB é sempre maior en cada escenario que a contribución ao emprego”. De feito, engaden, “a contribución sectorial ao PIB é o dobre da contribución ao emprego”.

CREACIÓN DE EMPREGO

Relacionado co anterior, investigadores do Departamento de Enxeñaría Industrial da Universidade da Coruña presentaron tamén en 2017 un novo modelo analítico para avaliar o emprego directo xerado polas centrais eléctricas renovables e non renovables, para axudar ao proceso de toma de decisións no campo da política enerxética.

Os seus resultados mostran que a eólica en terra é unha das alternativas “con menor creación de postos de traballo”. Porén, a offshore “obtivo resultados mellores que a opción da tecnoloxía terrestre”. Por que? Porque “as actividades de construción, instalación e desmantelamento que se realizan requiren un número maior de empregados”, subliñan os autores.

Os expertos avaliaron 19 alternativas. Cinco delas clasificáronse como centrais non renovables: carbón, lignito, petróleo, gas natural e enerxía nuclear. O resto foron enerxías renovables: eólica onshore e offshore, fotovoltaica, minihidráulica, biomasa, enerxía solar térmica de alta temperatura, híbrido solar térmico de alta temperatura que utiliza gas natural ao 10%, 15%, 20% e 25% respectivamente, presas de marea, correntes de mareas, enerxía das ondas do mar e grandes plantas hidroeléctricas.

As enerxías renovables obtiveron, en conxunto, valores de xeración de emprego directo maiores que as plantas de enerxías non renovables.

O método de avaliación demostrou que “non todas as enerxías renovables presentan unha alta xeración de emprego directo”. Por exemplo, as dúas opcións de menor rendemento entre todas as analizadas —a hidroeléctrica de gran tamaño e as presas de mareas— son tecnoloxías renovables.

No caso dunha tecnoloxía tan popular como a eólica en terra, “malia ser unha opción renovable, está preto das centrais eléctricas non renovables coa menor creación directa de emprego”.

“É unha crenza común que as enerxías renovables xeran máis traballo que as plantas non renovables”, pero no caso da eólica onshore, ao tratarse dunha “tecnoloxía suficientemente madura”, os investigadores acharon que “a súa eficiencia nos procesos de construción, instalación e fabricación é considerablemente elevada, polo que non é necesaria unha forza de traballo intensiva”.

Os niveis de xeración de emprego directo da eólica en terra é “similar ás centrais de carbón, gas natural e nuclear, excluída a fase de desmantelamento”, engaden os responsables do estudo.

Porén, a outra alternativa eólica, a offshore (no mar), a cal aínda non foi desenvolvida en Galiza, “obtivo resultados mellores que a opción da tecnoloxía terrestre”, sublíñase no estudo. Por que? Porque “as actividades de construción, instalación e desmantelamento que se realizan requiren un número maior de empregados”. 

Con todo, o máximo pico creación de emprego na eólica offshore “está lonxe dos valores máis altos” acadados por outras alternativas renovables, sendo “pouco probable” que acade unha xeración de emprego directo por enriba de 1,15 anos-traballo/GWh, dise no estudo.

Se a eólica onshore se atopa entre as menos favorables para a creación de emprego directo, a offshore atópase nunha “posición intermedia entre as alternativas renovables de maior rendemento (fotovoltaica e biomasa) e as non renovables”, esclarecen os investigadores da UDC.

GRANXAS DE ONDAS

Investigadores das universidades de Santiago de Compostela e Plymouth (Inglaterra) propuxeron para Burela outra alternativa de renovables mariñas: a creación da primeira granxa de ondas en Galiza para explotar a enerxía undimotriz (a producida polo movemento das ondas do mar). 

Os expertos, da área de Enxeñería Hidráulica do campus de Lugo e da Escola de Enxeñería e Ciencia Mariña da institución académica británica, publicaron un estudo, tamén en 2017, sobre as chamadas 'wave farms' (granxas de ondas), unha das modalidades menos divulgadas e desenvolvidas das enerxías alternativas, pero das máis prometedoras.

A primeira granxa comercial de ondas do mar inaugurouse en Portugal en 2008, preto de Porto, mentres que en 2011 se abriu en Mutriku, Euskadi, a máis produtiva do mundo. 

Outros científicos xa teñen exposto que a Península Ibérica, Francia, Reino Unido, Noruega e Irlanda son de interese para a explotación da enerxía das ondas. No caso da Península Ibérica, a zona con maior potencial enerxético é Galiza, cunha potencia media anual de ondas de ata 40-45 kW m−1, saliéntase no proxecto que agora se presenta. 

Os investigadores de Santiago de Compostela e Plymouth propoñen a que sería a primeira explotación da enerxía undimotriz en Galiza coa creación dunha granxa de ondas en augas de Burela. Estes profesores prognostican para os próximos anos un auxe no mundo destas instalacións para subministrar de enerxía a illas, comunidades periféricas e portos.

Para o proxecto definiron primeiro tres posibles localizacións tendo en conta a obriga de evitar posibles impactos ambientais e a interferencia da explotación de ondas cos usos existentes do espazo mariño. A continuación calcularon o rendemento enerxético de seis tecnoloxías diferentes nas localizacións seleccionadas, determinando o convertedor de enerxía das ondas máis axeitado para cada punto.

Con ese enfoque integrado, estudaron e simularon a viabilidade dunha granxa de ondas preto do porto de Burela. Unha vez identificadas as tres zonas potenciais –puntos A, B e C, en profundidades de 36, 69 e 113 metros–, nas que non existirían interferencias cos usos existentes do espazo mariño nin impactos medioambientais, seleccionaron seis tipos diferentes de convertedores de enerxía das ondas para determinar a súa eficacia en cada punto e concluír que tecnoloxía sería máis eficiente en cada área. Para esta tarefa obtivéronse os datos históricos das ondas en alta mar rexistrados pola boia de Estaca de Bares, onde se teñen medido ondas de até case 13 metros.

Mediante complexas fórmulas matemáticas e computación, calcularon o potencial enerxético das tres zonas definidas e a eficacia das tecnoloxías seleccionadas. As tres zonas estudadas situáronse gradualmente a distintas distancias da costa.

As potencias medias anuais obtidas foron de 12.5 kWm−1, 17 kWm−1  e 21 kWm−1 nos puntos A (36 metros de profundidade), B (69 m.) e C (113 m.), respectivamente.

Ao combinar estes datos co rendemento de cada unha das seis tecnoloxías seleccionadas, comprobaron que o uso do convertedor de enerxía de ondas Bottom-fixed Oscillating Flap (B-OF) no punto A –o máis preto da costa dos tres definidos– ofrece o maior rendemento enerxétio anual, con 2.656,05 megawatts por hora (2,6 GWh).

Esta cifra calculada polos investigadores é maior que potencia que xera a planta undimotriz de Mutriku, no País Vasco, que o ano pasado acadou o máximo rendemento rexistrado no mundo, con 2 GWh. 

Galiza estaría en condicións de ter a mellor planta undimotriz do planeta

Mesmo a segunda opción máis eficaz identificada polos expertos, a que se instalaría na zona máis alonxada da costa, no punto C, utilizando neste caso a tecnoloxía Archimedes Wave Swing (AWS), superaría por moito o rendemento da instalación de Mutriku, xa que acadaría os 2.406,99 MWh. Polo tanto, Galiza estaría en condicións de ter a mellor planta undimotriz do planeta.

O caso de Burela sería un exemplo de “xestión eficaz integrada da zona costeira ao introducir un novo uso costeiro como é o dunha granxa de ondas”, conclúen os autores.

COMBINAR EÓLICA OFFSHORE E UNDIMOTRIZ

Precisamente, outro estudo, neste caso unha tese doutoral defendida en 2017 na Escola Politécnica Superior de Lugo (Universidade de Santiago), concluíu que o uso e o aproveitamento conxunto de dúas enerxías renovables como son a eólica e a undimotriz reduce á metade os custos de produción. 

A investigación desenvolvida por Sharay Astariz –ao abeiro do programa de doutoramento  da USC ‘Enerxías renovables e Sustentabilidade Enerxética’– propón o aproveitamento conxunto destas enerxías, dado que, esta combinación depara unha utilización máis racional do recurso dispoñible e mellora a sutentabilidade.

A investigación analiza de xeito pormenorizado, mediante simulación numérica, os beneficios que se poden derivar do uso de parques combinados de enerxía eólica e undimotriz.

Os resultados obtidos permiten afirmar que o custe de produción da enerxía podería reducirse á metade a través do emprego de parques combinados, respecto do custe rexistrado independentemente en parques eólicos e de ondas.

Contaminan as cremas solares?

Diego Ferraz Castiñeiras

Naturiza

Contaminan as cremas solares?

Diego Ferraz Castiñeiras

Coa subida das temperaturas propia do verán, aumenta o uso das locións solares. Mais, sabemos realmente o seu impacto medioambiental?