Palestina
Fayez Elemare: “Precisamos que o mundo saiba que clase de país é Israel”

Remata a entrevista e Fayez insiste: “Precisamos axuda de todo mundo; que se saiba como vivimos e que clase de país é Israel.” Érguese do banco, sorrí e intercambiamos contactos. O rapaz da foto do seu Facebook non é el, e explica, pasando instintivamente do árabe ao inglés: “É o meu irmán. Israel matouno.”

O campo de refuxiados de Jabalia é o máis grande do estado palestino e un dos núcleos con maior densidade demográfica do mundo. Alí, no norte de Gaza e a só quince minutos da fronteira con Israel, vive Fayez Elemare, dirixente da ILCU (Unión Independente de Comités Obreiros Palestinos). Esta organización forma parte Unión Internacional de Traballadoras e en Gaza loita a prol dos dereitos das traballadoras, especialmente do sector primario.

Cóntanos Fayez que trala guerra en Ucraína e a pandemia a situación global foi a peor, “e aínda máis en Gaza”. O informe de maio doWorld Food Program sinala que este conflito prexudicou o acceso a comida e necesidades básicas das gazatíes. Nese mesmo informe, advírtese dunha situación “crítica”, xa que case un millón de persoas en Gaza -dos poucos máis de dous-  sofren inseguridade nutricional severa. Neste contexto, segundo Fayez Elemare, o estado israelí “aproveitou para bombardear máis sen que o mundo se decatase”. O informe da WFP tamén sinala ao bloqueo israelí dos últimos 15 anos por ter provocado “unha das taxas máis altas de desemprego pobreza severa do mundo”.

Para as traballadoras agrícolas tampouco houbo tregua: “Cando acaban as épocas de cultivo, Israel manda avións para bombardear os terreos”, advirte Fayez. No mar, se unha embarcación gazatí sobrepasa os marcos impostos, bombardéana: “Están impedindo que accedamos ao material industrial máis básico, bombardean as embarcacións e impiden que pasen redes e aparellos de pesca cos que traballar.”

“O estado israelí aproveitou a pandemia e a guerra en Ucraína para bombardear máis sen que o mundo se decatase”

En 2020, por mor da pandemia, a economía palestina decreceu un 11,5% e, en Gaza, xa levaba seis anos de caída. Ao tempo, a inflación global medra e os salarios, baixan: “Unha traballadora agrícola cobra de media uns 100 dólares ao mes por 10-12 horas de traballo, e os prezos son moi caros precisamente pola prohibición de Israel de non deixar entrar nin saír nada”. Noutros sectores, non mellora moito a cousa: “Nunha gardería, cóbranse uns 70 dólares ao mes, e as enfermeiras e médicas, ao redor de 120.”

Sobre as causas desta situación, o sindicalista sinala principalmente o bloqueo israelí: “Precisamos material industrial para poder traballar, montar comercios... Temos actitude, carácter, somos un pobo traballador, non abandonamos nunca o noso pobo e imos seguir igual, pero precisamos materiais e unha industria coa que poder vivir. As autoridades de Gaza non poden axudar porque teñen moi pouco poder, e nin os sindicatos nin as asociacións poden axudar á clase traballadora.” En toda a conversa Fayez sinala diferentes exemplos que revelan a incapacidade das autoridades palestinas e dos organismos internacionais para dar unha resposta estrutural ás consecuencias do bloqueo: “Moitas mulleres novas traballan na artesanía, pero tendo en conta que o estado tampouco pode proporcionarlles unha situación e unhas condicións xustas, non é nada fácil. O pobo en xeral está empobrecéndose a un ritmo moi alto.” Ao empobrecemento úneselle un “peor acceso aos servizos básicos”, en especial tralos intensos bombardeos do estado israelí na primavera de 2021, e que aínda son habituais: “Só temos electricidade 6 horas ao día, e tampouco é fácil ir ao hospital ou ao colexio”.

Ante esta situación, marchar ou loitar?
“A xuventude quere unha situación mellor e busca unha saída. Moita xente nova marcha a Turquía ou a outros países, pero o certo é que a situación global é tan mala que tampouco é fácil prosperar no estranxeiro. Non é doado comezar desde cero e tampouco deixar a túa familia en Gaza, porque o risco de que lles pase algo é importante. É unha decisión complicada; porque non queres abandonar ao teu pobo pero ao mesmo tempo queres prosperar individualmente na vida.”

“Se a xente fala do que nos está pasando e coñece todos os crimes que fan Israel e os Estados Unidos, a súa imaxe queda moi danada.”

Ao preguntarlle a Fayez Elemare por como leva el esta situación, responde cunha forza na mirada de quen se nega a admitir unha derrota: “Gaza é pequena e imos seguir alí ata que a última persoa palestina siga en vida. Todas estas complicacións que sufrimos no día a día: a escaseza, a pobreza, a morte dos nosos familiares, é por non querer abandonar o noso territorio. Non nos deixan vivir nin ter traballo porque queren forzarnos a marchar. É un maltrato psicolóxico continuo. E por cada fillo ou filla que asasinen, nacerán catro ou cinco palestinas máis.”

“Axuda emocional”
Fayez Elemare amósase máis vulnerable ao falar da situación das familias gazatíes. Recoñece que viven “cun medo constante”, e reclama “axuda emocional” do exterior: “Cando vén xente de todo o mundo a Gaza, como activistas ou sindicalistas, danos moita forza e moita esperanza para seguir loitando para cambiar as cousas. Ao vivir nun sitio onde nada entra e nada sae, temos moita gratitude pola xente que vén axudar, e grazas a iso sentimos que non estamos pechados por completo.”

Ao marchar, Fayez fai unha petición: “Agradecería que deixes clara unha cousa: precisamos axuda de todo o mundo, que se saiba como vivimos. O estado israelí ten moito poder e a axuda dos americanos, pero se a xente fala do que nos está pasando e coñece todos os crimes que fan Israel e os Estados Unidos, a súa imaxe queda moi danada. Necesitamos que se que se coñeza que clase de país é Israel.”