Fotomatón
Lupe Gómez, poeta extrema

Nos anos 90, cando coñecimos a Lupe Gómez con Pornografía (1995, autoeditado), non só asistimos ao nacemento dunha poeta inxenua e provocadora. Asistimos tamén á iluminación da súa incitante risa surrealista, unha melodía labrega e descarada que lle agromaba da gorxa a burbullóns, coma un aspersor de flores cun poder máxico para remedialo todo. Os estudantes saían dos seus recitais conscientes de que ata Lupe Gómez ninguén rira en público como era debido, con timidez fulminante. Lemos agora nunha das súas fermosas cartas de Fosforescencias (Alvarellos Editora): “Escoito a música lenta e impronunciable do meu país secreto”. Sería unha sorte mudarse na súa compaña a esa rexión furtiva na que vive. Moitos gardamos na memoria a imaxe daquela mensaxeira de Fisteus, sensible e enérxica, que parecía inaugurar a poesía con sangue e risa.

Exhibe Lupe Gómez a virtude da espontaneidade e o lirismo agudo, milita nos libros cunha admirable franqueza e revela unha aptitude natural para crear adeptos á súa poesía onde outros só teñen lectores

“Cada barrio debería tener un poeta y un cronista, al menos, para que dentro de muchos años, en unos museos especiales, las gentes pudieran revivir por medio de la memoria”, escribiu Montalbán en El pianista (1985, Catedra Editorial). En Basquiños, os veciños de Compostela teñen a Lupe Gómez encargándose do asunto. Un rápido exame do seu rostro demostra que resplandece cunha inocencia non impostora que a converte na poeta máis extrema de todas as poetas, transparente e xenuína, capaz de non desmentir unha dor profunda e trenzar despois un baile reactivo. Moito traballa para nós cos seus versos destinados a museos especiais. Enténdase que lle teñamos unha razoable envexa a Manuel Rivas ou a Anxos Sumai por recibiren cartas fosforescentes dende Basquiños, sobres acariñados por unha cómplice do oficio para seguir crendo en cousas esquecidas.

Exhibe Lupe Gómez a virtude da espontaneidade e o lirismo agudo, milita nos libros cunha admirable franqueza e revela unha aptitude natural para crear adeptos á súa poesía onde outros só teñen lectores. Sabe mirar. Soña coa alquimia dos bolígrafos, abraza as nubes, observa vacas chorando con alegría. Constatamos na súa mirada un orballo vulnerable e un legado de sabedoría subversiva, colleitada nas leiras de Fisteus, que a predispuxo dende nena para o poema. Ten xenética de muller libre e sementadora de patacas, herdanza de labregas como Anna Magnani. Fosforescencias é un libro tan delicado e cargado de vida que hai que rematalo con medo a que se nos disolva nas mans. Cada barrio, efectivamente, debería ten unha poeta e un cronista. Unha poeta que ría coma Lupe Gómez e nos ensine o mecanismo do mundo.