Fotomatón
Jácome prefire a Faulkner

A historia constata a vixencia dunha propensión rexoubeira na xenética auriense, con ampla tradición literaria, que tende á deformidade tráxica. Trátase dunha resposta contra o estado das cousas que confirma a eficacia do humor como última trincheira dos humillados, circunstancia na que os ourensáns somos amargos tratadistas. Esa disposición á carallada permanente, non sempre ben entendida pola intelligentsia da AP-9, explica en parte as prácticas disparatadas da nosa política local, abondosa en casos insólitos. Porque en Ourense, xa o advertiu Blanco Amor, está mal visto permanecer demasiado tempo na gravidade. Pero a presenza de Gonzalo Jácome na alcaldía, poñámonos serios, demostra que ata esa lucidez nosa dos derrotados pode pasarse de freada.

Jácome chegou ao bastón de mando sen mudar a súa antiga pel. Non entra nos seus cálculos proxectarse coma un político de última xeración, aséptico e modelado para os escaparates informativos. A diferenza do seu predecesor Jesús Vázquez, máis atento ao estilismo, este autodenominado microliberal —nin vermello, nin azul: subidor de escaleiras— demostra a súa curiosa personalidade convencéndonos de que aínda hoxe está volvendo daquel magosto televisivo que o lanzou á fama alén das Burgas, exhibindo un aire de linyera trumpista que aínda se sorprende por poder mandar tanto. Amigo do espavento e da performance de serie Z, moderador catódico de si mesmo e baltarista desencadeado, na súa indignación mestura un escurantismo crónico cunha sorprendente fascinación por parques acuáticos e rañaceos.

A presenza de Gonzalo Jácome na alcaldía, poñámonos serios, demostra que ata esa lucidez nosa dos derrotados pode pasarse de freada

Pero a Jácome, sendo xustos, cómpre imputarlle o mérito de deixar coa palabra na boca a Risto Mejide, desaire moi aplaudido, ou a virtude de crear estraños significados involuntarios, imaxes de profunda polisemia. Cando o pasado nadal se fotografou coa figura do neno Xesús mutilado, houbo quen pensou estar asistindo a enésima extravagancia do señor alcalde, pero moitos adiviñamos na estampa unha homenaxe inopinada á nosa amada Socorrito, mártir das desautorizadas da Terra, esa coitada que aparece n'A esmorga apreixando un boneco esfarrapado contra o peito. Este ano celébrase o centenario da Xeración Nós, gloria auriense ás letras de Galicia. Atentos a Jácome, que aínda torcerá o fociño lendo O porco de pé. Coma o xigante Saza en Amanece que no es poco, quizais anuncie nun pleno que a súa verdadeira devoción é Faulkner.