Galicia
El caso Carioca a través de una migrante explotada sexualmente: indemnización mínima y complot policial

El guardia civil Armando se aliaba con proxenetas y abusaba sexualmente de mujeres prostituidas haciendo uso de su capacidad para regularizar su situación.
Carioca Armando avogado
Armando Lorenzo Torre (izquierda) y su abogado Emilio Rodríguez Prieto (derecha) a la entrada de la Audiencia Provincial de Lugo.. Fran Pérez

Son prácticamente inabarcables las miradas e historias personales que engloba el caso Carioca. Iniciada en el 2008, la macrocausa judicial que investigó la red conformada por proxenetas y policías que más documentación ha generado en el Estado español —120.000 folios— hizo pasar por el juzgado de instrucción número 1 de Lugo cerca de 400 testigos y víctimas e identificó a más de 200 mujeres explotadas sexualmente en distintos prostíbulos de la provincia, cada una con su mochila de experiencias vividas. Algunas tan estremecedoras como la de una joven forzada a abortar sin anestesia, o la de la mujer que quiso denunciar a los socios del club Queens (Lugo) y las represalias y violencia institucional acabarían atándola a una silla de ruedas tras saltar al vacío con la intención de suicidarse.

Las vivencias de Heloísa (nombre ficticio) no destacan por su drama entre las atrocidades que pueden encontrarse en el sumario. Tampoco por ofrecer un material especialmente propicio para la confección de un relato sensacionalista. Es “una más”. Pero hay dos elementos por los que merece ser contada: sintetiza el funcionamiento de una trama verdaderamente compleja y el tratamiento judicial que se le dio al caso y es la única persona que tuvo fuerzas para presentarse como acusación particular en el juicio celebrado en la primera semana del mes de junio.

Una historia de rivalidad entre clubes de alterne

Heloísa entró en España en el 2004 recomendada por una amiga para ejercer en el club Tritón (O Corgo) en búsqueda de una mejor situación económica. En Santarém (Brasil) se encargaba de las ventas en una zapatería en la que ganaba poco. Había estudiado magisterio, pero extravió la maleta con su documentación en el viaje a España, por lo que, por más que quisiera, no podría homologar el título.

En el ambiente de la prostitución era bien conocida la enemistad de los regentes del Tritón con el del Queens, epicentro del caso Carioca. Era una rivalidad asimétrica: el Queens jugaba en una liga superior. José Crego, del Tritón, declaró que todo surgió porque varias mujeres se fugaron del Queens a su club sin acabar de pagar la deuda reclamada por el dueño del primero de los burdeles, José Manuel García Adán. Adán los amenazaría de muerte y el Tritón sufriría un incendio. Ocurrió poco antes de la incorporación de Heloísa al Tritón, pero eso no evitó que el sucedido llegara a sus oídos. Los dueños cederían y le abonarían a Adán más de 4.000 euros que reclamaba, aunque eso no puso fin a las represalias.

El proxeneta del club Queens se había granjeado la amistad y la colaboración de agentes de la Policía Local, de la Policía Nacional y de la Guardia Civil

Adán se había granjeado la amistad y la colaboración de agentes de la Brigada Nocturna de la Policía Local, del Grupo Operativo de Extranjeros (GOE) de la Policía Nacional y del Equipo de Delincuencia Organizada y Antidroga (EDOA), el Equipo de Personas y el Equipo de la Mujer y el Menor (EMUME) de la Guardia Civil. Integrante de los dos últimos era Armando Lorenzo Torre, cabo primero encargado de las inspecciones a los prostíbulos a los que extorsionaba para que le pagaran importantes sumas de dinero a cambio de blindaje policial. Adán accedió y Armando se convirtió en su mano derecha. José Crego no lo hizo y sufrió el acoso y las amenazas de encarcelamiento del guardia civil.

Heloísa debía pagar con la prostitución la deuda contraída con los dueños del Tritón. Según declaraciones de ella, podía decidir qué parte del beneficio iba al club y se limitaron a cobrarle el viaje. Una sentencia del 2014, sin embargo, considera probado que a principios de los años 2000 se les imponían horarios, precios y ganancias a las mujeres en ese local, además de un sistema de multas si, por ejemplo, no alternaban clientes. El contenido de la sentencia, producida tras llegar a acuerdos de conformidad con la Fiscalía, debe ser tomado con cautela, porque en la época de los hechos investigados Armando ofrecía a las mujeres del Tritón regularizar su situación administrativa a cambio de firmar denuncias falsas contra los proxenetas. No obstante, posteriormente a ese período varios empleados como camareros denunciaron un clima laboral de control absoluto, humillaciones e insultos en horarios que iban de las cinco de la tarde a las seis de la mañana.

Desde 2004 hasta finales de 2006, Heloísa pasó la mayor parte del tiempo ejerciendo en el Tritón, a excepción de unos meses en los que lo hizo en clubes de Ponferrada y Pontevedra. En febrero del 2006, una redada policial en el Tritón no la sorprendió en el prostíbulo por puro azar. Peor suerte corrió en la del mes de noviembre, en la que fue detenida junto a 11 compañeras más y sancionada con una orden de expulsión y la retirada del pasaporte. Se produciría una redada más a principios del 2007. La versión del proxeneta es que fue víctima de una persecución policial con el objetivo de espantar a las mujeres hacia otros clubes, particularmente el Queens.

Una nueva inspección en el Tritón podría truncar su anhelo de un mejor sustento económico en España. Desde la redada de noviembre del 2006, Heloísa comenzó a recorrer diversos clubes del noroeste ibérico: Santiago de Compostela, Santander, Oviedo, Gijón, Avilés, Vilagarcía de Arousa, Navia, Ribadeo... Precisamente en Ribadeo, el club Carús se dispuso en 2008 a hacerle un contrato como camarera y, transcurridos más de tres años en el país, Heloísa reunía todos los requisitos para solicitar una autorización de residencia y trabajo por circunstancias excepcionales. La Subdelegación del Gobierno, apoyada en un informe de la Brigada de Extranjería, se la denegó basándose en la carta de expulsión. En las mismas fechas, otra inmigrante en idéntica situación, explotada sexualmente en el Queens, hizo el mismo trámite consiguiendo una resolución favorable gracias a la intervención de Armando, a pesar de no aportar toda la documentación exigida ni acreditar su permanencia en España por más de tres años.

Que en el Queens el trato policial era diferente era comentado más allá de las verjas que cercaban el burdel. También, que los dueños no pedían documentación ni llevaban un registro con los datos de las mujeres allí explotadas —aunque fuera haciéndolas pasar por clientes de hostal—, de forma que las irregulares quedaban menos expuestas. Ese fue exclusivamente el motivo por el que Heloísa y una compañera del Tritón detenida en la misma redada optaron por ejercer allí: “Teníamos miedo de que si en un club hacían ficha pudiera cogernos la Policía”, justificaría Heloísa ante la jueza instructora.

Vivir siete meses de explotación en el club Queens

La primera vez, en febrero del 2007, fue fugaz. A Heloísa le bastó una sola noche para decidir abandonar el Queens, asustada por la detonación de un disparo procedente de una pistola que Adán llevaba con él, algo que le comentaron que era un comportamiento habitual en él. Pero acabaría resignándose dos años después, ejerciendo de forma continuada hasta septiembre del 2009. Colegas suyas del burdel manifestaron que Heloísa detestaba estar allí, a pesar de disfrutar de mejores condiciones y trato que compañeras suyas a las que Adán les exigía el pago de la deuda o que residían en el club.

Entraba a las 21.00h y salía a las 5.00h por semana y a las 7.00h en los fines de semana. Las que residían en el club entraban a las 17.30h y no podían alternar períodos de trabajo y de descanso como hacía ella. Lo que tenían todas en común era el sistema de cobros y multas, tanto por la casa —incluso para Heloísa, que no se alojaba allí—, como por llegar tarde o faltar, incluso si se debía a una enfermedad. Debían ejercer también con la regla, usando esponjas vaginales. Heloísa fue testigo de la fuga de una compañera que “no tenía dinero ni para ir al dentista” porque, según la información que ella tenía, las mujeres endeudadas “tenían que dejar todo para pagar la deuda” y cuando querían coger algo de las ganancias debían solicitárselo a los encargados del burdel. Allí presenció múltiples peleas y se inició en el consumo de cocaína “para poder trabajar”, según sus declaraciones, porque “hay clientes que solo suben [a las habitaciones] con chavalas que consumen coca”. A su vez, engancharse a la cocaína alargaba la deuda de aquellas que la tenían.

Todo aquello ocurría en la presencia de “muchos amigos [de Adán] policías nacionales, locales y de la Guardia Civil” a los que Heloísa observaba tomar copas en la barra y “nunca pagaban nada”. Algunos eran caras nuevas para ella, como José Manuel Díaz Suárez, que “a veces iba en coche oficial de Policía y muchas veces entraba uniformado”. A otros, como Luis Ferreiro González, ya los conocía de antes: fue quien le abrió las puertas del calabozo cuando la arrestaron en el Tritón, de donde también era cliente.

Ramón Vázquez Río, sargento de la Policía Local, se le presentó a Heloísa como socio del club Queens cuando ella ejercía en el Tritón

También José Ramón Vázquez Río, quien se le presentó a Heloísa como socio del Queens cuando ella aún estaba en el Tritón, adonde Ramón era asiduo. Ella se negó en aquel momento a subir con él porque le exigía hacerlo sin preservativo. Heloísa supo de su profesión cuando se lo recriminaron en el club: “¿Pero tú no sabes quién es ese? ¡Es el policía socio de Adán en el Queens!”. Ramón, sargento de la Policía Local, subarrendaba a Adán la parcela en la que se situaba el Queens sin percibir un solo euro por eso, se reunía con Adán en el despacho, se había encargado personalmente de varias reformas del club, en ocasiones fue a buscar mujeres al aeropuerto para llevarlas al burdel y probaba, según Heloísa, “a las que acababan de llegar de Brasil”. En una rueda de reconocimiento fotográfico practicada durante la instrucción, Heloísa lo describió como “un asqueroso, porque piensa que puede hacer lo que le dé la gana con una persona, estaba todo el tiempo allí, le gustaban las nuevas, las recién llegadas, que no entendían el idioma principalmente y no sabían defenderse”.

Cuestionada si no le daba miedo que hubiera policías en el club teniendo una orden de expulsión, Heloísa respondería: “No, todo lo contrario, para mí y también para las demás chavalas que hubiera policías de clientes en el Queens era una seguridad. Yo me quedaba a trabajar en el Queens porque no tenía papeles y sabía que ahí no pasaba la Policía y cuando iba a pasar nos avisaban”. De hecho, sabía que compañeras suyas no habían acudido al Queens el día de la redada de febrero del 2009 porque estaban bajo aviso de clientes policías. En una conversación telefónica intervenida, Armando le preguntó a Adán por teléfono cómo se había portado Evaristo Rodríguez, inspector jefe de la Brigada de Extranjería: “De puta madre: miraba pero nada [...] Me dijo que no le debo nada, pero que le debo una”. A Evaristo, Heloísa lo conocía como cliente del Tritón. Su subordinado, el subinspector Eduardo Castro, formaba un tándem perfecto con Armando para hacer y deshacer a voluntad. Heloísa presenció que en una ocasión un camarero del Queens le cobró una copa al no identificar que era policía y el encargado que tenía Adán en el club intervino después para devolverle el dinero y reprender al camarero.

Los chivatazos no eran las únicas demostraciones policiales de generosidad de las que tuvo conocimiento Heloísa. Antes de ejercer en el Queens, llegó a sus oídos que por 400 euros Adán enviaba a Madrid los pasaportes de las mujeres en las que tenía más interés y al cabo de una semana los tenían de vuelta con sellos falsos de salida y entrada en España, de manera que constase que se encontraban en el plazo legal como turistas. Heloísa habló incluso con una de las beneficiadas para que le pidiera el favor a Adán, pero ejercer en el Queens era un requisito y, sumado al temor a las consecuencias que pudiera acarrearle tener un pasaporte falsificado, terminó por desistir de su idea. De acuerdo con las indagaciones realizadas durante la instrucción judicial, el policía del que echaba mano Adán era Francisco Javier Fernández Becerra. Heloísa coincidió con él en el Queens, donde supo que era familiar de un camarero del prostíbulo y que estaba destinado en el Aeropuerto de Madrid-Barajas. Por lo que ella pudo observar, al agente se le concedía quedar fuera con mujeres del club sin pagar las salidas.

Agresiones sexuales continuadas de un guardia civil

A quien sí recurrió Heloísa para tratar de regularizar su situación fue al guardia civil Armando. Lo conoció en mayo del 2009 en un encuentro en el piso que compartían varias compañeras del Queens, cuando él le ofrece a ella retirarle la carta de expulsión, algo que Heloísa trató de concretar en sucesivas reuniones en las que Armando le explicó que debía conseguir un contrato de trabajo y tenía que ejercer unos días en el club Carús para denunciar a sus regentes, los Manolos. “Yo pregunté qué iba a decir de los Manolos, si nunca había visto nada raro ni ilícito en ellos y Armando me dijo que estuviera tranquila, que él sería el que haría las preguntas, insinuándome que él prepararía el texto de la denuncia”.

A finales de agosto, Heloísa avisó a Armando de que iba a hacer una plaza en el Carús, quien la informó de que Eduardo Castro estaba preparando una redada allí, pero la tranquilizó porque sería después de su estancia en el Carús y en caso de que se adelantara ya le había facilitado una fotocopia de su pasaporte al subinspector de Extranjería para que no actuaran contra ella. Además, podía aprovechar para hacer la denuncia.

A pesar de la insistencia de Armando, que la intentó convencer asegurándole que no figuraría su nombre, Heloísa no quiso ser partícipe de una denuncia falsa e intentó en su lugar solucionar su documentación exclusivamente mediante un contrato de trabajo: “Yo quería que me lo hiciera Manolo, porque yo quería trabajar en la discoteca. Armando me dijo que no, que los Manolos estaban muy fichados en la comisaría. Yo le dije que no tanto como Adán y Armando contestó que con Adán estábamos entre amigos”.

Heloísa sabía que necesitaba de las maniobras arbitrarias de Armando. Numerosas conocidas suyas habían logrado regularizarse recurriendo a él. De hecho, presenció la retirada de una carta de expulsión a una amiga suya como obsequio de aniversario. “A mí también me quiso dar ese regalo”, declararía Heloísa, aunque las gestiones necesarias no estuvieron hechas el día en el que celebró su cumpleaños, el 3 de septiembre, y ni siquiera para cuando estalló la operación Carioca en el mes de octubre. También conocía casos en los que Armando había concedido ayuda a cambio de relaciones sexuales.

El guardia civil Armando se valió de su situación de superioridad con Heloísa, que denunció abusos sexuales continuados desde el día en el que lo conoció

El guardia civil tampoco tuvo reparos en valerse de su situación de superioridad con Heloísa, que denunció abusos sexuales continuados desde el día en el que conoció a Armando: “Siempre que me veía intentaba sobarme”. Cada vez que debía concertar una reunión con él procuraba que fuera en la presencia de alguna amiga del Queens para contenerlo. Según declaró, por teléfono le decía que “la quería follar” y ella respondía que para eso que fuera al club y pagara. En una ocasión la llamó por la mañana y acudió a su piso con el pretexto de la retirada de la carta de expulsión y allí se puso a tocarle los pechos sin su consentimiento.

Además, Armando echó mano de ella con el propósito de complacer sus amistades. El Salto reveló que Armando organizó varios encuentros sexuales con mujeres prostituidas en el Queens para socios comerciales de su hijo, entre ellos el entonces alcalde del PP Enrique Calvete. Una de las mujeres a las que llamó para el segundo encuentro fue Heloísa, si bien según los testimonios en esta ocasión no llegaron a consumarse las pretensiones de Armando porque varias de las presentes se negaron a hacerlo sin pagar, como demandaba Calvete.

A pesar de que, de acuerdo con las pesquisas judiciales, Armando había realizado requerimientos sexuales a decenas de mujeres a cambio de favores, agrediéndolas sexualmente en varios casos, solo Heloísa se presentó como acusación particular contra él en el juicio celebrado en el mes de junio. Hoy vive fuera de España desconectada de la prostitución y de su pasado. Su abogada se esmeró en localizarla para que pudiera continuar con la acusación pero, transcurridos 15 años de los hechos, Heloísa no seguía tan involucrada. Así, su letrada accedió a un pacto con la Fiscalía y Armando que evitó el juicio y que su defendida reviviera los hechos. La pena impuesta a Armando por el conjunto de todos los requerimientos sexuales fue de un mes y cuatro días de multa a razón de ocho euros diarios por un delito de cohecho sexual continuado. A Heloísa debió abonarle 500 euros de indemnización, que su defensa confirmó que ya ha recibido.

Más allá de los requerimientos sexuales, los más de 70 posibles delitos apreciados durante la instrucción con respecto a Armando por sus actividades en relación con la prostitución acabaron reflejándose en una condena de prisión, dada a conocer este miércoles, de cinco años y nueve meses en total.

Los indicios de un asesinato que quedaron en papel mojado

Un suceso al que los investigadores del caso Carioca prestaron atención fue el presunto asesinato por parte de Adán de al menos una mujer del Queens, sobre el que se reunieron diversos indicios. Heloísa fue uno de los hilos de los que tiraron para sus indagaciones. Según manifestó, una de sus mejores amigas, muy próxima a Adán, le había confiado que el proxeneta la había llevado hasta el lugar en el que estaba enterrada, posiblemente a modo de amenaza, pero Heloísa desconocía cuál era ese lugar. Su amiga tenía pánico a sufrir represalias por la información que tenía de Adán, apenas salía de la casa y dormía con cuchillos y, aunque no lo cumplió, le habría ordenado a Heloísa que no comentara nada con otra gente ni en sus declaraciones en sede judicial. Al no localizar ningún cadáver debieron desertar de sus pesquisas.

Caso Carioca
O caso Carioca a través dunha migrante explotada sexualmente: indemnización mínima e complot policial

O garda civil Armando aliábase con proxenetas e abusaba sexualmente de mulleres prostituídas facendo uso da súa capacidade para regularizar a súa situación.
Carioca Armando avogado
Armando Lorenzo Torre (esquerda) e o seu avogado Emilio Rodríguez Prieto (dereita) á entrada da Audiencia Provincial de Lugo. Fran Pérez

Son practicamente inabarcables as olladas e historias persoais que engloba o caso Carioca. Iniciada no 2008, a macrocausa xudicial que investigou a rede conformada por proxenetas e policías que máis documentación xerou no Estado español —120.000 folios— fixo pasar polo xulgado de instrución número 1 de Lugo preto de 400 testemuñas e vítimas e identificou máis de 200 mulleres explotadas sexualmente en distintos prostíbulos da provincia, cada unha coa súa mochila de experiencias vividas. Algunhas tan estarrecedoras como a dunha moza forzada a abortar sen anestesia, ou a da muller que quixo denunciar aos socios do club Queens (Lugo) e as represalias e violencia institucional acabarían atándoa a unha cadeira de rodas tras saltar ao baleiro coa intención de suicidarse.

Caso Carioca
Caso Carioca A peza principal do caso Carioca chega a xuízo desinchada polos pactos coa Fiscalía
Dous gardas civís e tres proxenetas sentarán este martes no banco de acusados, transcorridos máis de cinco anos desde que Pilar de Lara concluíu a instrución

As vivencias de Heloísa (nome ficticio) non destacan polo seu drama entre as atrocidades que poden atoparse no sumario. Tampouco por ofrecer un material especialmente propicio para a confección dun relato sensacionalista. É “unha máis”. Pero hai dous elementos polos que merece ser contada: sintetiza o funcionamento dunha trama verdadeiramente complexa e o tratamento xudicial que se lle deu ao caso, e é a única persoa que tivo forzas para presentarse como acusación particular no xuízo celebrado na primeira semana do mes de xuño.

Unha historia de rivalidade entre clubs de alterne

Heloísa entrou en España no 2004 recomendada por unha amiga para exercer no club Tritón (O Corgo) na procura dunha mellor situación económica. En Santarém (Brasil) encargábase das vendas nunha zapataría na que gañaba pouco. Estudara maxisterio, pero extraviou a maleta coa súa documentación na viaxe a España, polo que por máis que quixese non podería homologar o título.

No ambiente da prostitución era ben coñecida a inimizade dos rexentes do Tritón co do Queens, epicentro do caso Carioca. Era unha rivalidade asimétrica: o Queens xogaba nunha liga superior. José Crego, do Tritón, declarou que todo xurdiu porque varias mulleres se fugaron do Queens ao seu club sen acabar de pagar a débeda reclamada polo dono do primeiro dos bordeis, José Manuel García Adán. Adán ameazaríaos de morte e o Tritón sufriría un incendio. Ocorreu pouco antes da incorporación de Heloísa ao Tritón, pero iso non evitou que o sucedido chegase aos seus oídos. Os donos cederían e abonaríanlle a Adán máis de 4.000 euros que reclamaba, aínda que iso non puxo fin ás represalias.

O proxeneta do club Queens granxeárase a amizade e a colaboración de axentes da Policía Local, da Policía Nacional e da Garda Civil

Adán granxeárase a amizade e a colaboración de axentes da Brigada Nocturna da Policía Local, do Grupo Operativo de Estranxeiros (GOE) da Policía Nacional e do Equipo de Delincuencia Organizada e Antidroga (EDOA), o Equipo de Persoas e o Equipo da Muller e o Menor (EMUME) da Garda Civil. Integrante dos dous últimos era Armando Lorenzo Torre, cabo primeiro encargado das inspeccións aos prostíbulos aos que extorsionaba para que lle pagasen importantes sumas de diñeiro a cambio de blindaxe policial. Adán accedeu e Armando converteuse na súa man dereita. José Crego non o fixo, e sufriu o acoso e as ameazas de encarceramento do garda civil.

Heloísa debía pagar coa prostitución a débeda contraída cos donos do Tritón. Segundo declaracións dela, podía decidir que parte do beneficio ía ao club e limitáronse a cobrarlle a viaxe. Unha sentenza do 2014, porén, considera probado que a principios dos anos 2000 se lles impoñían horarios, prezos e ganancias ás mulleres nese local, ademais dun sistema de multas se, por exemplo, non alternaban clientes. O contido da sentenza, producida tras chegar a acordos de conformidade coa Fiscalía, debe ser tomado con cautela, porque na época dos feitos investigados Armando ofrecía ás mulleres do Tritón regularizar a súa situación administrativa a cambio de asinar denuncias falsas contra os proxenetas. Non obstante, posteriormente a ese período varios empregados como camareiros denunciaron un clima laboral de control absoluto, humillacións e insultos en horarios que ían das cinco da tarde ás seis da mañá.

Desde o 2004 ata finais do 2006 Heloísa pasou a meirande parte do tempo exercendo no Tritón, a excepción duns meses nos que o fixo en clubs de Ponferrada e Pontevedra. En febreiro do 2006 unha redada policial no Tritón non a sorprendeu no prostíbulo por puro azar. Peor sorte correu na do mes de novembro, na que foi detida xunto a 11 compañeiras máis e sancionada cunha orde de expulsión e a retirada do pasaporte. Produciríase unha redada máis a principios do 2007. A versión do proxeneta é que foi vítima dunha persecución policial co obxectivo de espantar as mulleres cara a outros clubs, particularmente ao Queens.

Unha nova inspección no Tritón podería truncar o seu anhelo dun mellor sustento económico en España. Desde a redada de novembro do 2006, Heloísa comezou a percorrer diversos clubs do noroeste ibérico: Santiago de Compostela, Santander, Oviedo, Xixón, Avilés, Vilagarcía de Arousa, Navia, Ribadeo... Precisamente en Ribadeo, o club Carús dispúxose no 2008 a facerlle un contrato como camareira e, transcorridos máis de tres anos no país, Heloísa reunía todos os requisitos para solicitar unha autorización de residencia e traballo por circunstancias excepcionais. A Subdelegación do Goberno, apoiada no informe da Brigada de Estranxeiría, denegoulla baseándose na carta de expulsión. Nas mesmas datas, outra inmigrante en idéntica situación, explotada sexualmente no Queens, fixo o mesmo trámite conseguindo unha resolución favorable grazas á intervención de Armando, malia non aportar toda a documentación esixida nin acreditar a súa permanencia en España por máis de tres anos.

Que no Queens o trato policial era diferente era comentado máis alá dos valados que cercaban o bordel. Tamén, que os donos non pedían documentación nin levaban un rexistro cos datos das mulleres alí explotadas —aínda que fose facéndoas pasar por clientes de hostal—, de xeito que as irregulares quedaban menos expostas. Ese foi exclusivamente o motivo polo que Heloísa e unha compañeira do Tritón detida na mesma redada optaron por exercer alí: “Tiñamos medo de que se nun club facían ficha puidese collernos a Policía”, xustificaría Heloísa perante a xuíza instrutora.

Vivir sete meses de explotación no club Queens

A primeira vez, en febreiro do 2007, foi fugaz. A Heloísa abondoulle unha soa noite para decidir abandonar o Queens, asustada pola detonación dun disparo procedente dunha pistola que Adán levaba consigo, algo que lle comentaron que era un comportamento habitual nel. Pero acabaría resignándose dous anos despois, exercendo de forma continuada ata setembro do 2009. Colegas súas do bordel manifestaron que Heloísa detestaba estar alí, malia gozar de mellores condicións e trato que compañeiras súas ás que Adán lles esixía o pago da débeda ou que residían no club.

Entraba ás 21.00h e saía ás 5.00h por semana e ás 7.00h nas fins de semana. As que residían no club entraban ás 17.30h e non podían alternar períodos de traballo e de descanso como facía ela. O que tiñan todas en común era o sistema de cobros e multas, tanto pola casa —incluso para Heloísa, que non se aloxaba alí—, como por chegar tarde ou faltar, mesmo se se debía a unha enfermidade. Debían exercer tamén coa regra, usando esponxas vaxinais. Heloísa foi testemuña da fuga dunha compañeira que “non tiña diñeiro nin para ir ao dentista” porque, segundo a información que ela tiña, as mulleres endebedadas “tiñan que deixar todo para pagar a débeda” e cando querían coller algo das ganancias debían solicitárllelo aos encargados do bordel. Alí presenciou múltiples pelexas e iniciouse no consumo de cocaína “para poder traballar”, segundo as súas declaracións, porque “hai clientes que só soben [ás habitacións] con rapazas que consomen coca”. Á súa vez, engancharse á cocaína alongaba a débeda daquelas que a tiñan.

Todo aquilo ocorría na presenza de “moitos amigos [de Adán] policías nacionais, locais e da Garda Civil” que Heloísa observaba tomar copas na barra e “nunca pagaban nada”. Algúns eran caras novas para ela, como José Manuel Díaz Suárez, que “ás veces ía en coche oficial de Policía e moitas veces entraba uniformado”. A outros, como Luís Ferreiro González, xa os coñecía de antes: foi quen lle abriu as portas do calabozo cando a arrestaron no Tritón, de onde tamén era cliente.

Ramón Vázquez Río, sarxento da Policía Local, presentóuselle a Heloísa como socio do club Queens cando ela exercía no Tritón

Tamén José Ramón Vázquez Río, quen se lle presentou a Heloísa como socio do Queens cando ela aínda estaba no Tritón, a onde Ramón era asiduo. Ela negouse daquela a subir con el porque lle esixía facelo sen preservativo. Heloísa soubo da súa profesión cando llo recriminaron no club: “Pero ti non sabes quen é ese?! É o policía socio de Adán no Queens”. Ramón, sarxento da Policía Local, subarrendaba a Adán a parcela na que se situaba o Queens sen percibir un só euro por iso, reuníase con Adán no despacho, encargárase persoalmente de varias reformas do club, en ocasións foi buscar mulleres ao aeroporto para levalas ao bordel e probaba, segundo Heloísa, “as que acababan de chegar de Brasil”. Nunha rolda de recoñecemento fotográfico practicada durante a instrución, Heloísa describiuno como “un noxento, porque pensa que pode facer o que lle dá a gana cunha persoa, estaba todo o tempo alí, gustábanlle as novas, as recén chegadas, que non entendían o idioma principalmente e non sabían defenderse”.

Cuestionada se non lle daba medo que houbese policías no club tendo unha orde de expulsión, Heloísa respondería que “non, todo o contrario, para min e tamén para as demais rapazas que houbese policías de clientes no Queens era unha seguridade. Eu quedaba a traballar no Queens porque non tiña papeis e sabía que aí non pasaba a Policía e cando ía pasar avisábannos”. De feito, sabía que compañeiras súas non acudiran ao Queens o día da redada de febreiro do 2009 porque estaban baixo aviso de clientes policías. Nunha conversa telefónica intervida, Armando preguntoulle a Adán por teléfono como se portara Evaristo Rodríguez, inspector xefe da Brigada de Estranxeiría: “De puta nai: miraba pero nada [...] Díxome que non lle debo nada, pero que lle debo unha”. A Evaristo Heloísa coñecíao como cliente do Tritón. O seu subordinado, o subinspector Eduardo Castro, facía un tándem perfecto con Armando para facer e desfacer á vontade. Heloísa presenciou que nunha ocasión un camareiro do Queens lle cobrou unha copa ao non identificar que era policía e o encargado que tiña Adán no club interveu despois para devolverlle o diñeiro e reprender ao camareiro.

Os avisos non eran as únicas demostracións policiais de xenerosidade das que tivo coñecemento Heloísa. Antes de exercer no Queens, chegou aos seus oídos que por 400 euros Adán enviaba a Madrid os pasaportes das mulleres nas que tiña máis interese e ao cabo dunha semana tíñanos de volta con selos falsos de saída e entrada en España, de maneira que constase que se atopaban no prazo legal como turistas. Heloísa falou incluso cunha das beneficiadas para que lle pedise o favor a Adán, pero exercer no Queens era un requisito e, sumado ao temor ás consecuencias que puidese carrexarlle ter un pasaporte falsificado, rematou por desistir da súa idea. De acordo coas indagacións realizadas durante a instrución xudicial, o policía do que botaba man Adán era Francisco Javier Fernández Becerra. Heloísa coincidiu con el no Queens, onde soubo que era familiar dun camareiro do prostíbulo e que estaba destinado no Aeroporto de Madrid-Barajas. Polo que ela puido observar, ao axente concedíaselle quedar fóra con mulleres do club sen pagar as saídas.

Agresións sexuais continuadas dun garda civil

A quen si recorreu Heloísa para tratar de regularizar a súa situación foi ao garda civil Armando. Coñeceuno en maio do 2009 nun encontro no piso que compartían varias compañeiras do Queens, cando el lle ofrece a ela retirarlle a carta de expulsión, algo que Heloísa tratou de concretar en sucesivas reunións nas que Armando lle explicou que debía conseguir un contrato de traballo e tiña que exercer uns días no club Carús para denunciar aos seus rexentes, os Manolos. “Eu preguntei que ía dicir dos Manolos, se nunca vira nada raro nin ilícito neles, e Armando díxome que estivese tranquila, que el sería o que faría as preguntas, insinuándome que el prepararía o texto da denuncia”.

A finais de agosto, Heloísa avisou a Armando de que ía facer unha praza no Carús, quen a informou de que Eduardo Castro estaba preparando unha redada alí, pero tranquilizouna porque sería despois da súa estancia no Carús e no caso de que se adiantase xa lle facilitara unha fotocopia do seu pasaporte ao subinspector de Estranxeiría para que non actuasen contra ela. Ademais, podía aproveitar para facer a denuncia.

A pesar da insistencia de Armando, que a intentou convencer asegurándolle que non figuraría o seu nome, Heloísa non quixo ser partícipe dunha denuncia falsa e procurou no seu lugar solucionar a súa documentación exclusivamente mediante un contrato de traballo. “Eu quería que mo fixese Manolo, porque eu quería traballar na discoteca. Armando díxome que non, que os Manolos estaban moi fichados na comisaría. Eu díxenlle que non tanto como Adán, e Armando contestou que con Adán estabamos entre amigos”.

Heloísa sabía que precisaba das manobras arbitrarias de Armando. Numerosas coñecidas súas lograran regularizarse recorrendo a el. De feito, presenciou a retirada dunha carta de expulsión a unha amiga súa como obsequio de aniversario. “A min tamén me quixo dar ese agasallo”, declararía Heloísa, aínda que as xestións necesarias non estiveron feitas o día no que celebrou o seu aniversario, o 3 de setembro, e nin sequera para cando estalou a operación Carioca no mes de outubro. Tamén coñecía casos nos que Armando concedera axuda a cambio de relacións sexuais.

O garda civil Armando valeuse da súa situación de superioridade con Heloísa, que denunciou abusos sexuais continuados desde o día no que o coñeceu

O garda civil tampouco tivo reparos en valerse da súa situación de superioridade con Heloísa, que denunciou abusos sexuais continuados desde o día no que coñeceu a Armando: “Sempre que me vía intentaba sobarme”. Cada vez que debía concertar unha reunión con el procuraba que fose na presenza dalgunha amiga do Queens para contelo. Segundo declarou, por teléfono dicíalle que “a quería follar” e ela respondía que para iso que fose ao club e pagase. Nunha ocasión chamouna pola mañá e acudiu ao seu piso co pretexto da retirada da carta de expulsión e alí púxose a tocarlle os peitos sen o seu consentimento.

Ademais, Armando botou man dela co propósito de compracer as súas amizades. O Salto Galiza revelou que Armando organizou varios encontros sexuais con mulleres prostituídas no Queens para socios comerciais do seu fillo, entre eles o entón alcalde do PP Enrique Calvete. Unha das mulleres ás que chamou para o segundo encontro foi Heloísa, se ben segundo os testemuños nesta ocasión non chegaron a consumarse as pretensións de Armando porque varias das presentes se negaron a facelo sen pagar, como demandaba Calvete.

A pesar de que, de acordo coas pescudas xudiciais, Armando realizara requirimentos sexuais a decenas de mulleres a cambio de favores, agredíndoas sexualmente en varios casos, só Heloísa se presentou como acusación particular contra el no xuízo celebrado no mes de xuño. Hoxe vive fóra de España desconectada da prostitución e do seu pasado. A súa avogada esmerouse en localizala para que puidese continuar adiante coa acusación pero, transcorridos 15 anos dos feitos, Heloísa non seguía tan involucrada. Así, a súa letrada accedeu a un pacto coa Fiscalía e Armando que evitou o xuízo e que a súa defendida revivise os feitos. A pena imposta a Armando polo conxunto de todos os requirimentos sexuais foi dun mes e catro días de multa a razón de oito euros diarios por un delito de suborno sexual continuado. A Heloísa debeu abonarlle 500 euros de indemnización, que a súa defensa confirmou que xa recibiu.

Alén dos requirimentos sexuais, os máis de 70 posibles delitos apreciados durante a instrución con respecto a Armando polas súas actividades en relación coa prostitución acabaron reflectíndose nunha condena de prisión, dada a coñecer este mércores, de cinco anos e nove meses en total.

Os indicios dun asasinato que quedaron en papel mollado

Un suceso ao que os investigadores do caso Carioca prestaron atención foi o presunto asasinato por parte de Adán de cando menos unha muller do Queens, sobre o que se reuniron diversos indicios. Heloísa foi un dos fíos dos que tiraron para as súas indagacións. Segundo manifestou, unha das súas mellores amigas, moi próxima a Adán, confiáralle que o proxeneta a levara ata o lugar no que estaba enterrada, posiblemente a modo de ameaza, pero Heloísa descoñecía cal era ese lugar. A súa amiga tiña pánico a sufrir represalias pola información que tiña de Adán, apenas saía da casa e durmía con coitelos e, aínda que non o cumpriu, ordenaríalle a Heloísa que non comentase nada con outra xente nin nas súas declaracións en sede xudicial. Ao non localizaren ningún cadáver deberon desertar das súas pescudas.

Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra en tu cuenta.

Relacionadas

Caso Carioca
Caso Carioca O caso Carioca a través dunha migrante explotada sexualmente: indemnización mínima e complot policial
O garda civil Armando aliábase con proxenetas e abusaba sexualmente de mulleres prostituídas facendo uso da súa capacidade para regularizar a súa situación.
Caso Carioca
Caso Carioca Una violación y cinco abusos a prostitutas de un guardia civil se rebajan a cuatro años de cárcel
Un agente y tres proxenetas se benefician, en la pieza principal del caso Carioca, de llegar con la Fiscalía a acuerdos de conformidad encubiertos formalmente bajo la celebración de un juicio completo que no se produjo.
Nui
22/7/2024 0:27

Buen ejemplar "benemerito"... para cuando una disolucion de la pikolotería???

0
0
Francia
Francia Macron nombra primer ministro a Michel Barnier en un guiño al partido de Le Pen
La Francia Insumisa llama a la movilización y la izquierda al completo censura el nombramiento del exministro de Asuntos Exteriores de Chirac. La extrema derecha apoya tácitamente la operación.
Migración
Migración ¿Quién teme a la migración? El curso político comienza con la mirada en las fronteras
El marco de la crisis migratoria se ha asentado durante el verano en el debate político y los medios de comunicación, mientras el nuevo Pacto Europeo de Migraciones y Asilo habilita un endurecimiento de las políticas migratorias.
Comunidad El Salto
¡Gracias por hacerlo posible! El Salto supera el techo de las 10.000 suscripciones
Tras la campaña de verano, superamos por primera vez en la historia larga del proyecto la cifra de 10.000 personas socias, un objetivo que nos pusimos hace siete años.
Galicia
Redes clientelares Rueda coloca como Directora de Calidade Ambiental a la mujer de un alto cargo de Ence en Galicia
Grupos ecologistas y vecinales denuncian “un conflicto de intereses y una trama familiar” entre María José Echevarría Moreno y su marido Antonio Casal Lago, Director Territorial de la empresa productora de celulosa.
Cárceles
Literatura Explicar a tu hijo que su padre está en prisión: el cuento que da luz a este gran tabú
Un cuento dirigido al público infantil desmitifica la cárcel, explica cómo es la vida dentro de ella y aporta herramientas a las personas cuidadoras de niños y niñas que tienen a su padre en prisión.

Últimas

Comunidad El Salto
Hazte socia/o Las ventajas de ser parte de El Salto
En agradecimiento a todas las personas que deciden apoyar el periodismo que hacemos, en El Salto intentamos darte cada vez más motivos para hacerte socia/o de nuestra comunidad.
Sanidad pública
Sanidad Pública La Junta de Andalucía borra la Salud Mental de su organigrama
La Junta ha suprimido las palabras Salud Mental y Adicciones de la Dirección General de Atención Sociosanitaria, una decisión criticada por colectivos especializados en salud mental
Derecho a la vivienda
Vivienda para personas mayores Almeida desaloja a los mayores de los Apartamentos San Francisco: “De aquí no nos movemos”
Los residentes de los apartamentos municipales para mayores, con apoyo de las asociaciones vecinales, acusan al Ayuntamiento de Madrid de proyectar una obra “innecesaria” y sospechan de una jugada inmobiliaria tras el desalojo.
El Salto Twitch
El Salto TV Musk, Durov y el verano de las plataformas
Hablamos con los periodistas Pablo Elorduy y Marta Peirano sobre los últimos episodios de Telegram, Twitter y los debates sobre las redes sociales que se han reavivado en las últimas semanas.
Más noticias
Policía
Policía La justicia considera “organización criminal” al Grupo Antidroga de la Policía Nacional de Mérida
Tráfico de drogas, robo y hasta torturas. Se abre juicio oral contra el grupo antidroga de la Policía Nacional emeritense por colaborar con narcos y una lista de delitos.
Análisis
Ecofeminismo La minoría que contamina el planeta y la deuda de cuidados
Es necesaria una mirada realmente integral que denuncie la violencia sistémica que se materializa en deudas ecológicas no neutrales.

Recomendadas

Magreb
Magreb Elecciones presidenciales en el Magreb: incerteza en Túnez, apatía en Argelia
El sábado 7 los argelinos tienen una cita con las urnas, semanas después llegarán los comicios a Túnez. La ciudadanía irá a votar en un ambiente electoral marcado por el autoritarismo y los intentos de exclusión de candidatos opositores.
Laboral
Trabajador de la fábrica ocupada GKN Dario Salvetti: “No sabemos qué es la victoria, pero hemos creado una lucha que será ejemplo”
Ensamblaba coches en GKN (Florencia) hasta que, junto con sus compañeros, ocupó la fábrica una hora después de que la dirección les comunicara el despido. Son una referencia del movimiento obrero en Italia. Y también, de la lucha climática.
En el margen
Zinthia Álvarez “Se ha tenido la idea de que las mujeres negras no han pensado el mundo”
Con su proyecto “Mujeres negras que cambiaron el mundo”, la periodista venezolana Zinthia Álvarez Palomino, persigue superar los estereotipos que rodean a mujeres negras y afrodescendientes, y ofrecer otros referentes a las nuevas generaciones.
Laboral
Laboral CGT denuncia un ERE encubierto en las Apple Store avalado por los sindicatos Fetico y CC OO
Más de 120 dependientes de tres tiendas han sido despedidos, supuestamente de forma procedente, tras una modificación sustancial de las condiciones de trabajo.