Coronavirus
Os días do encerro

Despois de meses nos que o mundo estivo en stand by, despois das noticias das cifras que non paraban de elevarse, despois das fake news, da histeria social, da morte, do confinamento, de ter que volver empezar con case todo, remata no calendario un ano terrible que, para moitas, parecerá como se pasara inadvertido. Mil, trinta mil, corenta mil, son números que teñen que pesar. Non se pode vivir mirando cara a outro lugar sempre. A vida mudou, ou iso criamos. Porque moitos o único que esperan é que todo sexa como antes. Que non teñamos que pasar polo baruto da reflexión, que non teñamos que vérnolas coa almofada. O único que queren algún e algunhas, é que todo isto pase sen ningún tipo de molestia. Dá igual o que as sanitarias e caixeiras de supermercado, que estiveron en primeira liña de lume, teñan feito por todas nós. Dá igual. Porque moitos o único que queren é esquecer canto antes que hoxe estamos vivas grazas ao esforzo de milleiros de outras que arriscaron a súa propia vida por nós.

A min a pandemia non só me trouxo outras oportunidades. Tamén, entre outras cousas, me trouxo os domingos. Anos sen descanso dominical os meus días libres sempre foron moi aleatorios. Unha semana o martes, a seguinte o xoves, e así. Mais por H ou por B, sexa facendo extras nalgún bar ou organizando algún evento, os domingos sempre se me resistiron. E iso que eu amo os domingos. Non tanto polo descanso. Senon por poder compartilo coas demáis. E esa frustración que tiven durante anos puiden superala durante a primeira vaga da Covid. Entón, todos os días comezaron a ser domingo. Eu, confinado nun piso con outras dúas persoas, sen nos poder mover. A pandemia tamén me trouxo os freos. E co parón da frenética axenda tróuxome a ansiedade por non poder facer actividade. E con esa imposición de quietude, da que tanto fuxín durante moito tempo, veu o encontro.

Non se pode vivir mirando cara a outro lugar sempre. A vida mudou, ou iso criamos. Porque moitos o único que esperan é que todo sexa como antes

Durante eses primeiros días de encerro —cos hospitais ao límite, cos aplausos ás oito da tarde, coas caras tapadas polas máscaras de guerra— a pregunta que se me viu á cabeza foi, xa non que é o tempo, senón que quero facer co meu tempo. Mentres escribo lembro a cara de Araceli —a primeira muller do Estado en ser vacinada— no momento en que se santiguou, e penso en todos estes meses de distopía e de realidade alterada. As nosas axendas voaron polos aires, as poucas certezas tamén, mais algunhas outras fixéronse cada vez máis sólidas: o mundo só pode salvarse grazas ao público. Eu quero seguir gozando dos domingos. Quizás coma sempre, non o vou negar, intentando xogar ao escondite cos meus medos. Quero volver a eses domingos doutros tempos —desculpade a nostalxia de fin de ano pandémico—, a eses domingos que se estiraban coma un chicle coas risas, cos xogos, cos encontros, e nos que á noite sempre visitaba a mesma decepción. Mañá é luns. Pero que ás veces era tamén alegría. Mañá sigo.

En todo caso, volver ao domingo sempre traerá o aroma deses outros tempos chicle. Briscas, cafés, doces e sobremesas que rebasaban o serán. Comida fría en horas esquivas, unha mensaxe inesperada no móbil, unha lembranza saboreada, unha charla inventada. Como o noso país marabilla. O país dos recordos e dos xogos. Onde hai tregua, onde non alimentamos as feridas. Onde todo segue. Como os libros ao acabalos.